-
Odnośnie osòb dda_nieprzepracowanych jest mowa o stylu przywiązania i kołyszącej łòdce. Osobom dda w relacji jest znana niestabilność i paradoksalnie przez to czują się w takiej relacji 'bezpieczni’ natomiast stabilność i przewidywalność jest nieznana przez co gubią się w takiej relacji. Z tego co piszesz jesteś przed terapią?
Kolejna rzecz, ktòrą można zauważyć to przejmowanie emocji (nie mył z empatią) innych osòb w tym przypadku partnera tylko dlatego, że podjęłaś według Ciebie odpowiednią dla Ciebie decyzję.
Trzecią sprawą jest on sam. Ok. zaangażował się i będzie musiał zmierzyć się ze strata, ale według mnie to takie Twoje 'uzalanie’ się nad nim jest według mnie kastrowaniem. To, że się nad nim tak użalasz według mnie jest bardziej krzywdzące dla niego niż decyzja o rozstaniu, ktòra na etapie relacji jest czymś z czym trzeba się liczyć. (Ok. jest stratą, jest smutkiem, ale bywa też częścią relacji)
Ze swej strony mam styl unikowy i warto brać na to poprawkę, że po decyzji o rozstaniu odsunąlbym się i pewnie jest to o tyle błędne, że nie dałbym przestrzeni na ew. zbliżenie gdyby np. był to jakiś chwilowy kryzys, ale w Twojej historii zauważam przegięcie w drugą stronę takiego użalania gdzie wydaje mi się, że ktoś o bezpiecznym stylu przywiązania ani tego nie potrzebuje, ani nie chce przez co nie da sobie wsadzić w ręce tego Twojego poczucia winy i zostawi je w Twoich rękach co z kolei jest sygnałem dla Ciebie pracy nad tym.
Poczucie straty, bòl, smutek, gniew wydają się oczywistymi emocjami w takich momentach, ale wydaje mi się, że są i tak dużo mniejszym kosztem niż tkwienie, oszukiwanie, poczucie samotności mimo relacji, robienie czegoś wbrew sobie.
Jest w tym jedno pytanie. Z racji, że jesteś osobą dda czy ta decyzja jest faktycznie, bo tak czujesz czy jest właśnie 'tęsknotą’ do kolysajacej łòdki (dziś z tego co piszesz nawet Tobie ciężkie wyważyć)?
Jednak podjęłaś decyzję i jak najbardziej to jest Twoja decyzja i takie wchodzenie zbyt głębokie w cudze emocje(użalanie, przejmowanie odpowiedzialności za cudze emocje )ta sytuacja daje Ci dużą obserwację i doświadczenie.
To wchodzenie w cudze emocje jest częstym mechanizmem osòb dda Ty zaczynasz wchodzić w smutek swojego partnera i masz poczucie winny natomiast w innej sytuacji można przejąć (nasiąknąć).złością przez co np. w niewygodnej czy trudnej sytuacji zamiast wykazać asertywność, stanowczość, granicę, tzw. zimną krew wchodzimy w tą agresję.
Już powiem skrajnie nawet jakby popełnił samobòjstwo to też nie jest Twoja odpowiedzialność.
Smutek, strata, gniew to są ew. emocje Twojego partnera gdy są zbyt intensywne można szukać wsparcia natomiast użalanie się i ew. zmiana decyzji pod tym wpływem jest przejmowaniem jego emocji na siebie. (brzmi chłodno i w bliskich relacjach trudno stawiać granicę, ale patrząc z dystansu jest w tym sens zwłaszcza w okresie długofalowym)
Nie jest moim celem przeciąganie liny czy to empatia czy przejmowanie odpowiedzialności za emocję, zostawię Cię z tą obserwacja i co z tym zrobisz to Twoja sprawa.
Przedstawiłem jedynie co.mi się rzuciło w oczy po przeczytaniu dwòch pierwszych postòw. I w moim oczom rzuca się 'użalanie’ przejmowanie smutku i nieumiejętność bycia w złości i smutku partnera. (można rozmawiać i tym samym uwzględnić potrzeby partnera, ale tutaj przynajmniej gdy o.mnie chodzi widzę co innego)
Już na koniec warto też wiedzieć, że jeżeli jednak masz tendencje (częste u osòb dda) do brania odpowiedzialności za cudze emocje i nie potrafić być w cudzych tzw. negatywnych emocjach to jest duże ryzyko, że trafisz na toksyna, narcyza lub psychopatę, bo mają opanowane manipulowanie emocjami przez co często gdy np. toksyk się że złości to osoba biorąca odpowiedzialność za jego emocje zaczyna chodzić na palcach, odwracać uwagę byle tylko przestał się złościć a że toksyk robi to często z premedytacją to następnym razem 'zagra’ w smutek – by wzbudzić poczucie winy.
pozdrawiam i życzę dobrych obserwcji
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.