-
Witajcie.
Jestem tu nowa. Właściwie sama nie wiem, po co przyszłam i czego chcę. Albo jednak wiem – chcę się wygadać, tylko totalnie nie wiem, od czego zacząć.
Zapewne wszyscy się domyślacie, że jestem DDA (heh, to oczywiste). Mam 44 lata, męża, wychowaliśmy dwójkę dzieci jego siostry, od wieku nastoletniego. I chyba najbardziej do napisania tutaj skłonił mnie dołek po tym, jak dowiedziałam się, że siostrzenica będzie robić doktorat na drugim końcu świata. Wcześniej studiowała za granicą, ale nie TAK daleko. Źle mi z tym.
Mam problemy ze sobą. Jakie? Chyba najłatwiej będzie to określić dwoma słowami – niska samoocena. Innych raczej nie miewam, oprócz tych wynikających z niskiej samooceny właśnie, jest ich sporo.
Z mojej niskiej samooceny wynika to, że:
- uważam, że absolutnie wszystko w życiu zawdzięczam mężowi, a nic sobie – wykształcenie, pracę, nawet zadbany wygląd. Wiem, że obiektywnie chyba byłam pracowita, ale tego totalnie nie czuję. Nie czuję, że coś zrobiłam dobrze, że ja coś osiągnęłam, czuję tylko dozgonną wdzięczność. Ciąży mi to czasem, jemu chyba też,
- opinia innych potrafi mnie wytrącić z równowagi,
- uważam się za głupszą, brzydszą, gorszą od innych,
- każdy mój defekt przekładam na całość; mam kompleks – nie znam historii zbyt dobrze, automatycznie uważam, że jestem skrajnie tępa i niewykształcona,
- nie tworzę związku partnerskiego. co prawda jestem mężatką prawie 22 lata i nie chcę teraz zmieniać swojego związku, bo chyba nawet ten niepartnerski układ spowodował, że jesteśmy szczęśliwi, ALE chciałabym móc czasem wesprzeć męża. A u nas wygląda to tak, że jak on miał operację serca (prawie umarł), to wszyscy zajmowali się mną, bo bali się, że coś sobie zrobię. Prawda jest taka, że gdyby umarł, to bym się zabiła. Co jest pewnym problemem (dla niego, nie dla mnie), bo jest 16 lat starszy. Ale ja tego do siebie nie dopuszczam.
- nie potrafię nawiązywać bliskich kontaktów międzyludzkich z nikim oprócz męża, siostrzenicy, siostrzeńca i kumpla męża (wspólnego przyjaciela). Problemy mam zwłaszcza w kontaktach z innymi kobietami. Dotyczy to kontaktów osobistych – z formalnymi, zawodowymi, nie mam żadnego problemu.
- Nie wiem, dlaczego, ale nie potrafię współczuć ludziom. Obcym, najbliższym potrafię. Ale nie wzrusza mnie ludzkie cierpienie. Przy czym nie jestem socjopatką, bo nie czerpię z tego satysfakcji, pomogłabym (ale nie ze współczucia, tylko z obawy przed wyrzutami sumienia), poza tym zwierzęce cierpienie rusza mnie bardzo.
- często miewam wyrzuty sumienia właśnie,
- każda porażka powoduje u mnie jakiś wielki dół. Taki, że potrafię się nawet nie myć. Z osoby, która kąpie się 2-3 razy dziennie i codziennie myje głowę, staję się leżącą w łóżku fleją. Na szczęście zawsze mąż mnie z tego wyciągał, po kilku dniach mijało. Tylko że to nie były jakieś ważne rzeczy.
- przez moją niską samoocenę potrafię ranić męża, za co nienawidzę potem samej siebie. Potrafię się zamknąć w sobie (bo np. stwierdzam, że mu się nie podobam) i oddalać. Albo powiedzieć: „powinieneś mieć lepszą żonę” (to ostatnie doprowadza go do szalu zmieszanego z rozpaczą. Zawsze wszyscy traktowali mnie, no… źle. W domu „rodzinnym”, w szkole, w pierwszej pracy (w niezbyt miłej knajpie). Mąż jako pierwszy zaczął mnie traktować bardzo dobrze. Poza tym widzę, że mnie traktuje lepiej niż inni mężowie swoje żony (np. on nie odbierze ode mnie telefonu ze słowami „czego”, co wczoraj słyszałam u znajomego). I chyba podświadomie czuję, że mi się to dobre traktowanie nie należy.
- Moi rodzice nie żyją i się z tego w duchu cieszę. I mam wyrzuty sumienia z powodu tej radości, ale nie potrafię czuć inaczej.
Pewnie znalazłoby się dużo więcej, ale nie ma sensu wymieniać. Mam jeszcze problemy (?) w sferze seksualnej, wynikające z tego, że nie potrafię być partnerką (potrafię tylko „być niżej”), ale nie ma sensu chyba o nich tutaj pisać.
Nie chcę iść na terapię. Kiedyś byłam – nie potrafię się otworzyć przed osobą obcą. Mnie samej płacą za słuchanie o cudzych problemach (tylko że prawnych), wiem co roi się w głowie osoby słuchającej, wiem, jak to jest, jak ma się dosyć kolejnego klienta, wiem, że robi się to tylko dlatego, że wykonuje się taki a nie inny zawód (nawet jeśli lubi się swoją pracę). Odpada – nie otworzę się.
Chciałabym chyba się anonimowo wygadać. Porozmawiać z kimś, kto ma podobne problemy. Kto na co dzień też jest profesjonalną panią w czarnej sukience i na obcasach, która się uśmiecha kiedy trzeba i wygląda na bardzo pewną siebie, a tak naprawdę jest bardzo niepewna siebie.
Dziękuję Wam za przeczytanie, ewentualne odpowiedzi – poświęcenie czasu. Nie musicie tego robić i uznaję to za gest bezinteresownej życzliwości 🙂
Pozwolę sobie na bardzo uproszczoną ocenę, bo wydajesz się być konkretną babką.
Wg mnie wynika z tego, że najlepiej się czujesz, kiedy NIE MYŚLISZ. Okoliczności myślą wtedy za Ciebie: załatwiasz sprawy „wołające” o załatwienie, biegniesz za psem – bo jak tu nie biec, ćwiczysz, bo wszyscy ćwiczą i dbają o siebie (latka lecą, a wyglądać trzeba). Podsumowując, gonisz za mnóstwem rzeczy, byle tylko nie spotkać się… z sobą.</p>
Ja się zachowuję całkiem normalnie. Nie mam innych problemów oprócz tego opisanego, więc sądzę, że nie irytowałabym tego terapeuty 😀 Generalnie jestem wyćwiczona, żeby zachowywać się zupełnie normalnie 😉
Problem jest jeden – ja się nie otwieram przed ludźmi, z którymi rozmawiam. Ja jestem wręcz nauczona niepokazywania emocji, z uwagi na zawód, jaki wykonuję. Nauczyłam się tego już na studiach, z okazji egzaminów. W domu płacz i leżenie na kafelkach (bo mi słabo było z nerwów), na uczelni uśmiech.
Nic nie odczułam. Skąd wiem – bo słucham swoich klientów. Kiedy ktoś się boi wyniku postępowania, to ja jedynie okazuję zainteresowanie. Interesuję się sprawą, nie jego odczuciami. Siedząc w pracy z klientem, mam różne myśli w głowie, kiedy schodzi na tematy, które jego bolą a nic do sprawy nie wnoszą (bo nikogo nie interesują uczucia strony). Np. planuję dzień. Albo myślę, że mnie buty uwierają. Wykonuję swoje obowiązki zgodnie ze swoją wiedzą i umiejętnościami, ale nie interesuje mnie osoba i jej życie. Ale ja jestem zadaniowcem. Skupiam się na zadaniu, które mam wykonać, na efekcie, na skutku, nie na emocjach. Tak też robię w pracy.
No, akurat nie wszyscy ćwiczą (w moim otoczeniu większość nie ćwiczy) 😉 Lubię dbać o siebie, nawet bardzo. Poza tym nie ukrywajmy, to podnosi samoocenę. A mnie odstresowuje.
Rozmawiam z mężem. On wszystko wie. I od razu widzi, jak jest coś nie tak.\
Jestem konkretna. Między innymi chyba dlatego źle dogaduję się z kobietami. No i dziećmi (nasze „dzieci” mieliśmy od wieku nastoletniego. I nie uznaję poświęcania czasu pierdołom. Często nie rozumiem też „niemocy”. Czasem też kiedy mam dużo spraw na głowie (zdarza się, taka praca), to irytują mnie ludzie marnujący czas, mimo że to mnie nijak nie dotyczy, ale irytację czuję.
Czy nie myślę – myślę, ale o innych sprawach 😉
A kwiaty układam hobbystycznie 😀 Aczkolwiek te nie są ułożone 😀
<p style=”text-align: left;”>Wyćwiczona do normalności??? Przeczytaj to własne zdanie ponownie! Tak na marginesie niejedna studentka zdaje przez płacz właśnie. Zupełne odcinanie się od emocji klienta to chyba niewskazane nawet w Twoim zawodzie – bo wtedy chyba tak naprawdę go nie słuchasz. Walczysz wtedy o „swoją” wizję wygranej, a nie jego. Widać, że boisz się emocji. Swoich, cudzych, dorosłych, dziecięcych… Wypierasz. Odpychasz. Racjonalizujesz. Bliskie mi to. Jedynie pozwoliłem sobie jakiś czas temu na przyjęcie związanego z tym bólu. Nawet nie tyle miałem odwagę go przyjąć, co życie samo ze mnie ten ból wywlekło. Tyle lat.. Nie ma na co czekać. Bierz się za siebie.</p>
Wkurza mnie takie wypieranie problemu, bo sam kupę lat i szans życiowych przez to straciłemDo nieokazywania swoich osobistych emocji osobom, których te emocje nie interesują. Mam przed organem procesowym okazywać zdenerwowanie, zmęczenie, stres? Byłabym żałosna.
Nie na tym wydziale. Nikt nie zda przez płacz. Tak było, jest, podejrzewam, że będzie. Na jednym egzaminie jakoś 2 lata temu (teraz tam uczę) zemdlała studentka. Egzamin trwał nadal, pogotowie przyjechało, zabrało. Ponownie zdało 10%. Życie 😉 Ja akurat nie narzekam, bo nie miałam problemów z nauką. I nie uznaję mazania się na zaliczeniach. To niesprawiedliwe dla tych, którzy umieją coś więcej niż płacz i robienie maślanych oczu. I już nie chodzi o emocje – nie lubię słodkich idiotek, są żałosne.
Dlaczego w moim zawodzie miałoby być niewskazane odcinanie się od emocji klienta? Moi klienci są specyficzną grupą i oczekują zwykle jednego. Nie prowadzę np. spraw rodzinnych albo spraw cywilnych poszkodowanych osób. Mój mąż też odcina się od emocji, a pochodzi z całkiem normalnej rodziny. Akurat swoich zachowań w pracy nie zamierzam zmieniać 😉
Nie boję się emocji dzieci (np. siostrzenicy i siostrzeńca się nie bałam). Dorosłych – też nie. Męża na przykład. Po prostu cała reszta mnie mało interesuje. Swoich – okazuję je przed mężem, choć nie zawsze. Co do dzieci – drażni mnie ich zachowanie, ale nie mnie tylko – ono często drażni nawet rodziców, w odniesieniu do nie swoich dzieci.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.