Owszem. Normalność poniekąd mnie przeraża. Wynika to również z tego, iż niektóre swoje cechy charakteru (dda) bardzo sobie cenię. Nie chcę być jak inni. Nie chcę krzywdzic, sprawiać bólu, zawodu, przykrości. Robię to tylko wtedy, gdy bronię samej siebie.
Obecnie mam normalność w domu. Jest bardzo dobrze. Trzymam samą siebie, żeby tego nie popsuć. 😉
Za szaleństwem tęsknię każdego dnia i każdego również dnia pamiętam jak bardzo jest złe, ciągnąc do przodu, raz lepiej raz gorzej.
Boję się tylko, ze na mojej drodze spotkam jeszcze nie raz, kogoś kto będzie chciał mnie „ratowac” i, że ulegnę….. A uwierzcie mi, radość życia na codzień, zadowolenie i uśmiech przyciągają innych, nie wiem dlaczego….
