„Zgadzam się z YokoOno, największą frajdę i zadowolenie sprawia dawanie siebie. Dzielenie się sobą, rozmowa, pomoc.
Nie oczekiwanie aż mnie ktoś da siebie.”
Ale taki właśnie jestem. Kiedy ktoś o coś pyta, czegoś potrzebuje zawsze staram się pomóc, coś podpowiedzieć. Często wręcz wydaje mi się, za dużo myślę o innych a tymczasem zaniedbuje siebie. Też jakieś to niezdrowe mi się wydaje. Tymczasem w drugą stronę to jakoś nie działa.
„Rozmawiać,rozmawiać,rozmawiać,dzielić się sobą z innymi.”
Ok. Niektórzy tutaj na forum napisali, że żyją jakby za szybą. To w moim przypadku ta szyba długo nie była nawet przezroczysta. Kiedyś mimo tego, że dzieciństwo spędziłem w domu z agresywnym ojcem pijakiem jakoś sobie z tym radziłem. Miałem 2 starszych braci z którymi się wychowałem i zawsze między sobą mogliśmy przegadać pewne rzeczy, wesprzeć się. Starszy z nich spełniał wiele funkcji ojca, był w wielu sprawach autorytetem, kimś na kim mogłem się wzorować. Niestety w pewnym momencie w odstępie 2 lat zmarli oboje. Po tym zacząłem żyć jak robot. Na autopilocie do pracy a w czasie wolnym znieczulałem się. I przez ten czas moje życie się zmieniło. Znajomi, których teraz chciałbym mieć, odsunęli się a w ich miejsce pojawili się entuzjaści znieczulania. Teraz już z doświadczenia wiem, że chroniczne znieczulanie to kierunek ku przedwczesnej śmierci. Nie chcę umierać ale już zapomniałem po co żyję. Znieczulacze poszły na bok i zrobiło się w koło mnie pusto. Reszta rodziny mieszka w więzieniu (oczywiście ojciec pijak, w końcu się doigrał, szkoda że nie wcześniej), na drugim końcu Polski oraz za granicą. Ja natomiast mieszkam sam i sobie wegetuje zastanawiając się po co.
Dlatego jak słyszę w piosence, że …jak na deszczu łza ten świat nie znaczy nic… to zadaje sobie pytanie po co to wszystko. Przecież można się znieczulić na stałe.
Miłego dnia życzę. Trochę się wygadałem, że tak powiem więc może i mój będzie w miarę lekki.
