Od zawsze się bałam. Miałam koszmar w domu przez wiele lat, w związku z czym życie w lęku to dla mnie norma. Od pewnego czasu źle się czułam i zaczęłam szukać diagnozy. Diagnoza: nerwica. Za dużo lęku w moich emocjach i myślach, lęk wpływa na moje zachowanie, na zdrowie fizyczne też (ze względu na lęk jestem ciągle w stresie, często nieadekwatnie dużym). Strasznie mi z tą diagnozą źle. Czuję się okropnie tym bardziej, że poświęciłam sporo czasu na różne zajęcia rozwojowe i miałam nadzieję, że to wystarczy do tego, żeby zachować zdrowie. Ale zdobycie wiedzy i technicznych umiejętności działania pomimo lęku nie wystarczyło. Byłam w pewnym momencie strasznie wyczerpana tym niby-zdrowym funkcjonowaniem pomimo tego, że cały czas się bałam.
Strasznie mi ze świadomością, że prawdopodobnie przez wiele lat to, jak widziałam i interpretowałam świat, było zniekształcone przez chorobę. A ja tego nie dostrzegałam.
