Witam!
Ja też jestem DDA i mam dzieci. Obecnie chodzę na terapię grupową DDA bo nie radzę sobie w tym jaką jestem matką dla dzieci. Musiała uczyć się prawie wszystkiego: przytulania, dobrych słów, spędzania (chcenia tego) radosnego czasu z dziećmi i NIEWŚCIEKANIA się z powodu tego jak dzieci są nieposłuszne, nieogarnięte lub po prostu czegoś zapomną. Tracę wtedy panowanie nad sobą i krzyczę i krzyczę, złoszczę się i rzucam naprawdę „złymi słowami”. Zanim udałam się na terapię, wiedział już, że to przez moje trudne dzieciństwo. Było trudne, bo wiadomo, ojciec alkoholik i w związku z tym walnięta matka. Nie jest lekko, ale warto zastanowić się: jakie dzieciństwo chcemy zgotować własnym dzieciom? Jaki potencjał wyniosą z domu rodzinnego? Ja obecnie, w tej chwili, mam już dosyć ciągłej walki ze sobą, ciągłej pracy i zachowywaniem równowagi psychicznej. To czasami ponad moje siły. Terapia, prawie po roku chodzenia, jeszcze mi nie odpowiedziała na pytania jak sobie z tym wszystkim poradzić tzn. „jak sobie ze sobą poradzić”. Nie dość, że miałam przechlapane dziecińswo to teraz mi znacznie trudniej wejść na taki „poziom” rodzicielstwa, który innym przychodzi naturalnie i nawet się nad tym nie zastanawiają. Nie chcę tego samego moim dzieciom uczynić.
Pozdrawiam
