Przechodziłem to w zeszłym roku – żona od zawsze uważała się za najuczciwszą osobę na świecie i od lat twierdziła że nigdy w życiu nie skłamała. A ja wierzyłem że tak rzeczywiście jest. Ale zaczęły pojawiać się dziwne historie, oskarżenia wobec mnie i mojej rodziny, cały czas żądała żebym stawał po jej stronie i dawał wiarę temu co mówi. Tak się działo, dawałem temu wiarę, szukałem problemów w sobie, w swojej rodzinie, starałem się łagodzić sytuacje, ale jedna z historii urosła do jakichś niebotycznych rozmiarów – żona zbudowała całą opowieść o tym jak ona została podle potraktowana przez moją rodzinę, jakie wspaniałe plany jej zrujnowali itp, a ja zacząłem pytać ją o szczegóły. No i dostawałem szczegóły, po odrobince, a jak pytałem dalej to albo reagowała gniewem albo nic nie mówiła, ale za jakiś czas dorzucała kolejne elementy. Aż w końcu, nie pytana o nic, przysłała mi uwiarygadniającą całą sprawę korespondencję z jedną znajomą. No więc skontaktowałem się z tą znajomą i co się okazało – komunikacja rzeczywiście była, ale innej treści – żona sfabrykowała wszystko zmieniając treść rozmowy i dodając własne elementy.
I co? I nic. Skonfrontowałem to z nią to zostałem oskarżony o to że znajomym złe rzeczy rozpowiadam na jej temat. Nawet przepraszam nie usłyszałem. Też coś się we mnie posypało, nie ufam jej i wszystko co robi teraz odbieram jako wyrachowanie i manipulację obliczone na przedstawianie siebie jako cudownej, perfrekcyjnej osoby i mnie jako tego złego, niegodnego, winnego itp.
Czy żona pochodzi z rodziny dysfunkcyjnej? Nie. Ale to jest dysfunkcyjne zachowanie. Nie da się tego przerwać, nie da się tego wyjaśnić bo żona odmawia rozmowy na ten temat, albo reaguje agresją i oskarżeniami że wszystko sobie wymyślam i mam się iść leczyć.
