Nie wiem jak wygląda Twoja sytuacja, mam taki sam problem w swoim małżeństwie i przez długie lata zastanawiałem się co jest nie tak. Szkoda że nie zdałem sobie sprawy z tego co się dzieje wcześniej – przez długie lata żyłem w przeświadczeniu że złe traktowanie mi się należy bo coś ciągle ze mną nie tak, nie staram się jak należy, nie robię tego co należy, nie jestem taki jak należy…
Ale jak już raz zobaczysz jaki jest mechanizm i jak daleko może się taka osoba posunąc żeby Cię poniżyć, zdewaluować, sprowadzić do parteru i zdominować, to już nie da się tego 'odzobaczyć’. Próbowałem o tym rozmawiać, zwalczać, sugerować – na nic. Teraz uważam ze osoba zaburzona po prostu postępuje w ten sposób bo taka jej natura, nie potrafi inaczej, nie widzi że jej postępowanie jest krzywdzące, dodatkowo ma cały arsenał historii, fikcyjnych, które potwierdzają że to ona ma rację i ona jest pokrzywdzona a nie krzywdząca. To jest jak ściana, przez to żadne argumenty się nie mogą przebić, to jest jakiś instynktowny mechanizm obronno-agresywny który nie dopuszcza żeby zobaczyć jakikolwiek problem w sobie.
W tej chwili pracuję nad tym zeby jakoś wydostać się z tego położenia i zminimalizować szkody, choć jeszcze długa droga a nie mam w sobie tyle siły żeby uciąć wszystko tu i teraz. A tak jak piszesz, z zewnątrz wszystko cacy, nie sposób się do niczego przyczepić, nawet udowodnić 'toksyczność’ jest trudno bo przecież w każdym domu się zdarzają różne przykre sytuacje, awantury itp. Życzę Ci mimo wszystko żebyś była w stanie poprawić relacje z matką, ale jeśli druga strona nie robi nic w kierunku poprawy sytuacji to chyba lepiej odpuścić i nie dawać z siebie więcej niż otrzymujesz.
