nagle, nie wiadomo skad
chaos myśli
rozszalała burza uczuć
dlaczego?
nie wiem, do teraz nie rozumiem
czasem wręcz misternie zaplanowane …
boję się,
wzrok szuka pomocy
krzyczę … ratujcie!
ale nie ma nikogo,
nikogo kto usłyszałby wołanie,
kto podałby rękę …
jestem sama, sama w tłumie
w łazience
w pokoju
piwnicy …
muszę coś zrobić, bo
czuję, że ten chaos mnie przerasta,
że za chwilę oszaleję!
… boli, bardzo boli
mimo to nie potrafię się zatrzymać
jeszcze trochę … przecież wytrzymam,
jest bol,
jest i rana
prawdziwa, niezaprzeczalna
blizna pozostanie na zawsze,
od czasu do czasu rzuci się w oczy
przypominajac ten dzien, te dni,
wieczory, poranki, popołudnia
noce …
Boże, co ja zrobiłam
ja nie chciałam …
ja …
ratujcie, błagam
pomożcie mi …
tak, właśnie tak było… nie raz nie dwa … było …
chciałabym zrzucić ten ciężar, wypowiedziałam słowa strachu, wstydu, ale nadal nie pozwalaja spokojnie spojrzeć wstecz, nie pozwalaja odwrocić się i powiedzieć z godnościa: "to byłam ja, teraz będzie inaczej …"
czy będzie mi to kiedyś dane…
