heh pierwszy post strasznie mi przypomina to, jak miałam pretensje do całego świata, że działa jak działa, że jestem nieładna, więc dlatego nie mogę ułożyć sobie życia, i to nie fair, że inni mają łatwiej, że ładnym dziewczynom jest łatwiej etc etc etc Teraz troszeczkę ze mną lepiej, więc sama jestem nie z powodu braku urody (niestety i nieładna i nie potrafię o siebie zadbać…) W sumie jakby się zastanowić to nadal jestem często lekko rozżalonana facetów, nie koniecznie na tych, którzy jakoś ie interesują w sensie damsko-męskim, że lepiej traktują te ładne i przebojowe… rozżalona i na siebie i na nich, że często nie mam z kim tańczyć, bo sama nie poproszę i mnie nie poproszą 🙁 ale z tym żalem to i tak lepiej niż kiedyś…
walentynek nie lubię, tylko raz, jeszcze w ogólniaku miałam szczęście, że nie byłam na nich sama… może nie jest to dla mnie jakieś ważne święto, po prostu jest to okazja, która mi przypomina o tym, że jestem sama, a mam juz 23 lata…
wiem, że lepiej się z nikim nie porównywać, że każdy ma swój czas etc etc – ale jakośta jest, że gorzej się czuje, gdy powstaje nowa para, a lepiej, gdy widzę kogoś w moim wieku, kto jak ja jest sam… to głupie, ale czuję się przez to mniej gorsza…
w tym punkcie jakoś mi najtrudniej Zaufać Bogu, że kiedyś wszystko się ułoży…i do Niego też nie potrafię nie mieć żalu, że nie widzi, że źle mi samej, że ja przecież nie jestem z kamienia… choć wiem, ile we jest rzeczy, które mogłyby ten ewentualny związek zniszczyć, jak bardzo jeszcze nie radzę sobie ze sobą samą….
jest mi źle z tą moją samotnością – i mam prawo do tego, żeby mi było źle!!! nie chcę udawać, że jest ok skoro nie jest, zresztą, ostatnio w końcu zaczęłam o tym jakoś bardziej otwarcie mówić, może to też jakiś krok w dobrą stronę ??::silly:
