A ja mam inny problem z mężczyzną co się spotykam. Raczej do alkocholizmu
nie doszedł, ale do szkodliwego picia jestem prawie pewna, że tak. Prawdopodobnie był bliski nałogu. Jednak coś go oczosneło i zakończył picie. Mnie jeszcze wtedy nie znał.
Swoją droga nie pije, ale ja czuje ż ema wiele nie rozwiązanych problemów ze sobą i nawet sam czasem mówi, że jak coś trudnego się pojawi ma ochote za pić. Do tej pory udaje mu się, nie chwycić. Jednak jak słucham jego problemów, to z jednej strony wie, że picie szkodzi mu, ale to co powoduje pragnienie zapicia to odrzuca niesamowicie.
Nie przechodził rzadnej terapii, uważa że sobie poradził, ze nie ma już problemu. To mnie najbardziej denerwuje, że uważa że wszystko jest już w porządku, jak odrzucił picie. próbowałam go przekonać co do terapii, ale sam neguje to dość, może sie boji, tłumaczy, że terapeuta nic nie pomaga i itp. Ja wchodze w ten związek, zdaje sobie sprawe, że może go kiedyś na nowo wkrecić alkochol, ale i tak troszke się obawiam.
Troche czasem ma zagrywki, dając mi do zrozumienia, że ja jestem lekarstwem. Denerwuje mnie to, bo sądzi, że jak jestem z niim to nawet nie pomyśli o piciu. Gorzej jakbym go zostawiła, to tu mogła by być katastrofa. Jednak ja od razu daje granice i daje dio zrozunmienia, ze sam odpowiada zaczyny swoje. Aaaaaaaa to jest troszke pokickane, ale ja na niego nie mam wpływu, do puki sam nie zrozumie, że ma problem. Zakończył picie i dla niego to koniec problemu. Mogę najwyżej czekać, nie gadam non stop o tym, bo widze, ze go to przytłacza. Poprostu jestem i nie wiem co będzie jutro i na razie tym żyje.
