poezyjnie…

[mala]

#16426

Song o ciszy

Wy mnie słuchacie, a ja
¦piewam tekst z muzyka
Taka konwencja, taki moment
Więc tak jest
Zaufaliśmy obyczajom i nawykom
Już nie pytamy
Czy w tym wszystkim jakiś sens

A ja zaśpiewać dzisiaj chcę w obronie ciszy
Choć wiem, nie pora, nie miejsce i nie czas

Bo gdy się milczy, milczy, milczy
To apetyt rośnie wilczy
Na poezję
Co być może drzemie w nas

Przecież już dosyć mamy
Huku i jazgotu
Ale gdy cicho, to ¼le
I głupio nam
Jakby się zepsuł życia niezawodny motor
Coś nie w porzadku
Jakbyś był już nie ten sam

Cisza zagłusza, sam już nie wiesz, jaki jesteś
Więc szybko właczasz wszystko, co pod ręka masz

A gdy się milczy, milczy, milczy
To apetyt rośnie wilczy
Na poezję
Co być może drzemie w nas

Gdy kiedyś łomot nagle umrze w dyskotekach
Do siebie nam dalej będzie niż do gwiazd
Zanim coś powiesz tak jak człowiek do człowieka
Cisza zgruchocze i wykrwawi wszystkich nas
Dlatego uczmy się ciszy i milczenia
To siostry myśli, świadomości przednia straż

Bo gdy się milczy, milczy, milczy….

Jonasz Kofta

[viator]

#16427

mala napisał:
„"…Song o ciszy…"quote]

bardzo fajnie śpiewa ten tekst "czerwony tulipan"
🙂

.
.
.

[mala]

#16428

🙂 owszem 🙂

[Anonim]

#16436

Każdego dnia chleb smaruje nadzieja,
aby nasycić głod tęsknoty i oszukać samotność,
aby nie siadała ze mna przy tym samym stole.[size=2][/size]

[Anonim]

#16437

I jeszcze tekst piosenki:

Zamiast

sł. Magda Czapinska
muz.Włodzimierz Korcz

Ty, Panie tyle czasu masz,
Mieszkanie w chmurach i błękicie
A ja na głowie mnostwo spraw
I na to wszystko jedno życie.
A skoro wszystko lepiej wiesz
Bo patrzysz na nas z lotu ptaka
To powiedz czemu tak mi jest,
¯e czasem tylko siaść i płakać

Ja się nie skarżę na swoj los
Potulna jestem jak baranek
I tylko mam nadzieję, że…
że chyba wiesz, co robisz, Panie.

Ile mam grzechow? ktoż to wie…
A do liczenia nie mam głowy
Wszystkie darujesz mi i tak
Nie jesteś przecież drobiazgowy
Lecz czemu mnie do raju bram
Prowadzisz droga taka kręta
I czemu wciaż doświadczasz tak
Jak gdybyś chciał uczynić święta.

Nie chcę się skarżyć na swoj los
Nie proszę więcej, niż dać możesz
I ciagle mam nadzieję, że…
¯e chyba wiesz, co robisz, Boże.

To życie minie jak zły sen
Jak tragifarsa, komediodramat
A gdy się zbudzę, westchnę – coż
To wszystko było chyba… zamiast
Lecz poki co w zamęcie trwam
Liczę na palcach lata szare
I tylko czasem przemknie myśl
Przecież nie jestem tu za karę.

Dziś czuję się, jak mrowka gdy
Czyjś but tratuje jej mrowisko
Czemu mi dałeś wiarę w cud
A potem odebrałeś wszystko.
Ja się nie skarżę na swoj los
Choć wiem, jak będzie jutro rano
Tyle powiedzieć chciałam ci
Zamiast… pacierza na dobranoc

***[size=2][/size][/i]

[sowa]

#16489

czasu nie cofnę
ni chwil straconych
przywrocić nie mogę
Tylko wspomnienia
pozwalaja oddychać-żyć
tylko to, co w mej głowie.

Boże, uchron mnie przed amnezja..
śmiercia jest się zapomnieć.

_____________________________
ale tylko te chwile dobre…..hmmm jeśli były takowe . Były? mimo tego syfu…znalazły się chwile wytchnienia. 🙂

[Makenzen]

#16492

Nitka —-> No właśnie, z ta poezja i w ogole ze sztuka to jest tak, że człowiekowi zawsze było łatwiej wyrażać poprzez nia negatywne emocje, smutek, tęsknotę itd.

[Anonim]

#16493

"Wiaz"
Znam dno, mowi, dotykam go swym wielkim korzeniem:
Tego się właśnie boisz.
Ja się nie boję: ja tam byłam

Czy to morze we mnie słyszysz,
Jego skargę?
Czy też głos nicości, będacej twym opętaniem?

Miłość to cien
Lerzysz i płaczesz po niej- Pośłuchaj jej kopyt, ona odbiega jak rumak.

Cała noc będę tak dziko galopować, Aż twa głowa stanie się kamieniem, a poduszka trawa,
Budzac echa, echa.

Czy też przynise ci rytm zatruty?
Ten wielki spokoj to deszcz
Jego owoc: cynowo-biały jak arszenik.

Wycierpiałam grozę zachodow słonca, Wypaliłam się do korzenia,
Moje czerwone włokna płona jak druciana ręka.

Rozpadam się na kawałki wirujace jak maczugi
Tak gwałtowny wicher
Nie znosi obojętności: muszę krzyczeć.

Księżyc jest okrutny, przyciaga mnie Bezlitośnie, będac bezpłodnym.
Jego blask rani mnie. Lub może go schwytałam.

Puszczam go wolno, puszczam wolno,
Okrojonego jak po ciężkiej operacji,
Jak twe złe sny, opętały mnie i wzbogaciły.

Zamieszkuje mnie krzyk, Noca wzaltuje,
By wczepić swe haczyki w przedmiot miłości.

Przeraża mnie ta ciemna istota
Uśpiona we mnie:
Cały dzien czuję jej miękkie obroty i złośliwość.

Chmury przychodza i nikna.
Czy to twarze miłości blade, nie do odzyskania?
Czy dla nich niepokoję swe serce?

Nie pojmuję nic więcej.
Co to za twarz, Tak śmiercionośna w gaszczu gałęzi?

Wsacza swoj jad zmii.
Poraża wolę. To odosobnione błędy,
Co niosa śmierć, śmierć, śmierć.

Sylvia Plath z tomiku "Ariel"

[Anonim]

#16513

Makenzen—> właśnie dlatego tak często, my dedatka, po nia sięgamy…

Pozdrawiam ciepło,
nitka w supełkach

[Makenzen]

#16530

Dziękuję za pozdrowienia, odwzajemniam i życzę rozwiazania supełkow!
Ja sięgam po poezję tym chętniej, jeśli jest ubrana w muzykę. Poezja i muzyka stanowia piękne połaczenie!
W ogole Muzyka jest moja Największa Miłościa, ja jej nie tylko słucham, ale przeżywam, chłonę każda komorka ciała, czuję, jak ona wnika we mnie i rozlewa się po moim wnętrzu. Angażuję w doświadczanie Muzyki każdy moj zmysł. Do tego uwielbiam śpiewać i grać, jestem od tego uzależniona, robię to zawsze i wszędzie. Ale to dobre uzależnienie 🙂
Trochę odbiegłam od tematu, więc już się poprawiam i w następnym poście zapodam wierszydło.

[Autor]

Wpisy