Mysle, ze to nie jest takie proste, ze wybaczenie rowna sie poradzeniu sobie z przeszloscia, a niewybaczenie rowna sie nieporadzeniu. Tym bardziej, jesli rodzice sa toksyczni i nie przyjmuja tego do wiadomosci i ciagle chca funkcjonowac tak, jak dawniej. Moim zdaniem wybaczenie to forma dialogu – jesli widzi sie zal i skruche z drugiej strony – jesli rodzice potrafia chocby uznac, ze w czyms zawinili. Moj ojciec na przyklad zawsze uwaza, ze wszystko bylo super z jego strony i on sie bardzo staral, a ja jestem niewdzieczny. Bardzo trudno wybaczyc w takiej sytuacji. Jeszcze trudniej konfrontowac sie ze stala, niezmienna postawa rodzicow – bedzie tak, jak oni chca, albo w ogole. Kazda sytuacja jest indywidualna, moze do umiejetnosci wybaczenia trzeba dorosnąć. Pewnie latwiej jest osobom wierzacym, bo to taka piekna katolicka cnota umiec wybaczyc. Czasem jednak jest to tak cholernie trudne. Mnie najbardziej boli fakt, ze moi rodzice nie przyjmuja do wiadomosci, ze cos bylo nie tak z ich strony i gdy probuje z nimi o tym rozmawiac staraja sie mnie obwiniac.
