-
Ciekawe jest to co mówisz, że wyobraźnia bywa ucieczką (z pewnością była a czy jest nadal? tego do końca nie wiem). W kontekście dróg wyboru gdy nie miałem żadnych wzorców wokół siebie wiara oraz sport (trenerzy) byli jedynymi punktami zaczepienia. Przy czym dziś zaglądam i czerpię nadal z tego źródła natomiast jeżeli ktoś widzi dla siebie inne drogi to oczywiście dobrze, że potrafi je zdefiniować i czerpie z nich.
Wątek jest o sztywności emocjonalnej a więc też zaufaniu do ludzi o lęku przed bliskością i strachem oraz brakiem wiary w to, że może ktoś Cię pokochać lub polubić w relacji koleżeńskiej. Tutaj chciałbym sprowokować do dyskusji Feniks, bo z jej postów można wyczytać, że rozumie ale też przede wszystkim uporała się z tym. (jakie pierwsze kroki, jakie następne?)
Dla mnie jest to bardzo istotne ponieważ w swoim dzieciństwie byłem jak Fawiza Koofi w Afganistanie. Tłumienie emocji, nie mogłem się zbuntować (ojciec bił 'tylko’ moje rodzeństwo i matkę przez co na pewnym etapie się zbuntowali (wyrzucili z siebie) ale mnie nie bił co dodatkowo mnie obciążało psychicznie (tłumienie emocji))
Byłem jak Fawzia, bo pamiętam taką sytuacje gdzie przy awanturze ojca przyjechała policja wtedy policjant zapytał mnie (miałem 5-6 lat – byłem w pokoju ojca, bo jak zwykle go usypiałem) czy ojciec się awanturował (pomijam, że pytanie policjanta skierowane do 5-6 letniego dziecka jest chore). I ja wtedy będąc za plecami ojca odpowiedziałem głośno, że nie a jednocześnie kiwałem do policjanta, że tak. (totalnie sprzeczne, bo z jednej strony musiałem być lojalny wobec ojca a z drugiej chciałem, żeby go zabrali aby nie zatłukł matki). No i zabrali ale po godzinie wrocić (miał kuzyna policjanta, który go puszczał do domu) to umacniało przekonanie w nas, że nie ma się do kogo zwrócić i do dziś dnia udowadnia, że muszę samemu się wydobywać (budowało przekonanie, że nie można ufać ludziom). Jest to też zbieżne z tym co zasugerowałeś.
W relacji kobieta mężczyzna, bo tak jak napisałem wcześniej (nawiasem mówiąc nie dokończyłem w tamtym poście wątku – nr 12) dziś wchodzę w relacje, które niszczą moje poczucie wartości. Pcham się i porzucam (najczęściej mężatki co jeszcze bardziej mnie umacnia w przekonaniu o fikcji gdy mowa o uczuciach, wierności itp) i rozumiem, że robię to według schematu w którym idę w relacje w których z góry zakładam, że będzie nieudana i jak rozumiem jest to spowodowane lękiem przed bliższą relacją czy też uwierzeniu, że może ktoś mnie pokochać. Kiedyś jedna osoba powiedziała mi, że będę cierpiał z tego powodu, że nie pozwalam się do siebie zbliżyć i dziś gdy mocno pracuję nad zbudowaniem własnej wartości i czuję przemianę zaczyna mnie to brzydzić, zaczynam czuć, że tego nie chcę.
… bo łatwo jest manipulować taką relacją, kontrolować naciskając odpowiednie przyciski a przy okazji utwierdzam się, że albo cała instytucja małżeństw czy może idąc dalej monogamia jest fikcją albo najzwyklej ludzie dobierają się z przypadku. Łatwo jest też zamknąć taką relację. Myślę, że też podskórnie z racji, że nigdy nie miałem pozytywnego przykładu jak powinna wyglądać rodzinna jest to przyglądanie się z bliska aby 'uniknąć’ samemu w przyszłości takich błędów. (choć przyznam, że to jest bezsensowne podejście, bo przecież korzystniej byłoby przyglądać się dobrze funkcjonującym związkom) – ogólnie jest to podejście mocno wyrachowane z mojej strony choć początkowo takie w założeniu nie jest
Gdy chodzi o drugą część to być może krytyk a być może taki sam objaw jak kac u alkoholika, zejście u narkomana czy zniechęcenie u hazardzisty po spłukaniu co by oznaczało symptomy uzależnienia (w każdym razie dzięki za ten cytat. bo to mi daje trochę do myslenia)
Zgadzam się że to dobry czas na zatrzymanie zwłaszcza że dziś mam wszelkie narzędzia oraz komfortową (mało kiedy była tak ułożona) sytuację aby sobie z tym poradzić (nie licząc nagłej choroby bliskiej mi osoby o której mówiłem w Twoim wątku – co mnie mocno obciąża – nie skarzę się ale plany zmieniło, miałem być już gdzie indziej i być może jest to też moje uciekanie od problemów) . Trzeba się tylko za to zabrać i odpowiednio do tego podejść a maraton to nie sprint i trzeba wytrwałości. Moment jest dobry
ok. dzięki Feniks widziałem Twój post w południe ale chciałem sobie z tym dzień przechodzić..
@MarekEmes totalnie nie wiem co Ci odpowiedzieć. Poruszyłeś takie kwestie na które jestem ostatnio uwrażliwiony (a nawet przewrażliwiony) i jedyna rzecz jaka przychodzi mi do głowy to udanie się mimo wszystko do psychologa choćby dlatego, że tutaj nie jesteś wstanie przedstawić całościowo tej sytuacji (szczegółów takich jak: dlaczego? bo jesteś np. służbistą? bo nie chodzisz z kolegami na piwo? bo nie masz z kolegami wspólnych tematów ? kto? cała załoga? część? czy czujesz się zagrożony w jakiś sposób przez to? jak duża jest to grupa osób? może wystarczy zmienić stanowisko pracy a może to coś całkiem innego) – zwłaszcza, że zmiana pracy dziś tak jak napisaleś nie wchodzi w rachubę. Właściwie to powiem Ci, że nawet nie w Twojej gestii jest rozwiązywanie tego typu konfliktów na to po prostu powinien spojrzeć ktoś z boku – to daje perspektywę.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.