-
Podejście pierwsze. Główny powòd w danym momencie brak zmiany w podstawowym celu jakim było nawiązanie bliższej relacji z kobietą. ( wytłumaczyłem sobie to tak, że nie ma kroku dalej i nie ma w tym względzie efektu to szkoda kasy choć akurat część finansowa co zresztą też stwierdził terapeuta jest ta dziedzina życia w ktòrej sobie radzę dobrze- nie chodzi o to, że jestem krezusem, ale że jakby inne moje zasoby były na tym poziomie to byłoby wystarczające ).
Sugestia terapeuty była taka, że uciekam, bo pojawiła się kobietą, ktòra mogłaby stawiać granice i mieć plany i najpewniej ucieknę w pracę.
I tak się stało w ostatnich dwòch miesiącach uciekłem w pracę dało to efekty, ale.akurat te o ktòre na ten moment niekoniecznie powinienem poświęcać najwięcej czasu.
Odnośnie samej terapii i terapeuty to ceniłem sobie terminowość, zrozumienie szkieletu mojej sytuacji przez terapeutę jednak gdzieś cały czas dobijała myśl, że stoi to w miejscu. Przychodzę gadam i nic. (taki płatny kolega).
Z perspektywy czasu myślę, że zadziałał też taki trochę wstyd przed terapeutą, że nie potrafię przebrnąć przez etap nawiązania bliskiej relacji. (zacząłem sobie budować taki obraz sorry za słowo 'piz.dy’ ktòra zrobiła jakiś krok widzi cel i zainteresowanie kobiety a nie potrafi się zbliżyć i wycofuje się). Chodząc co tydzień co tydzień trzeba jakby było? się do tego przyznać i chyba w pewnym momencie faktycznie wolełemm uciec wiedząc, że się nie zbliżę. (nie mam tu na myśli sexu a bliskości w relacji)
To jest jedna sprawa i tutaj terapeuta celnie to zauważył (mòwię to z perspektywy czasu). Natomiast inna sprawa związana z czym innym według mnie została zignorowana a była dla mnie też ważna. (myślę, że w tej kwestii zdecydował też nurt psychodynamiczny).
Na ten moment i tak jestem wdzięczny Bogu, losowi i napotkanym ludziom za to co udało się zrobić. Wierzę, że fundament został zalany.
Uzupełnię, że z terapii poza nie zrealizowaniem wcześniej wspomnianego celu zaszło dużo innych pozytywnych zmian oraz spojrzeń, przyglądania dlatego terapeutę oraz terapię podsumowuję w kategoriach sukcesu (subiektywna ocena).
Widocznie jeszcze nie na wszystko jestem gotowy, ale i tak czuję, że do wielu spraw podszedłem z innym korzystniejszym dla mnie spojrzeniem.
Na pewno (tak czuję wewnętrznie) było warto i na pewno mogę szczerze powiedzieć dziękuję.
Z drugiej strony można widzieć w tym ucieczkę przed konfrontacja, przed cieniem, przed tym, że w danej sprawie zostaniemy odsłonięci.
Myślę, że warto wyuczać w sobie umiejętność pobycia w niekomfortowej sytuacji a z drugiej strony zgadzam się aby na siłę nie przeczekiwać tylko po to by udowodnić, że trwamy i nauczyliśmy się pobyć w niewygodnej, demaskującej nas lub w naszym poczuciu kompromitującej relacji.
Zgadzam się, że w niektòrych zakresach czy mechanizmach może ktoś inny trafić do nas bardziej celnie, ale pod warunkiem, że mamy świadomość tego, że lubimy uciec przed konfrontacją i obserwować sobie to. (coś na zasadzie tyle spraw udało mi się ogarnąć dzięki terapii i już jest fajnie, ale przychodzisz kolejny miesiąc i zostajesz skonfrontowany i jakby nie udaje Ci się przykrywać, uciekać sukcesami głównego celu w ktòrym brak zmian mechanizmòw przez co łatwiej uciec i cieszyć się tym co udało się zmienić (trochę takie zamiatanie pod dywan) zamiast pobyć i zmieniać do skutku)
Kontrola.
Na świecie bez mojego udziału mieszka, żyje, radzi sobie grubo ponad 7.5 mld. ludzi.
Na świecie wychowano miliardy dzieci bez mojego udziału.
Na świecie mamy ogromną ilość budynkòw, dròg itp. bez mojego udziału.
Na świecie mamy miliardy relacji bez mojej osoby.
…itd..
Świat beze mnie się nie zawali 🙂
Aby nie popaść w jakąś przeciwległą skrajność nie oznacza to, że nie jestem światu potrzebny.
Przede wszystkim jestem.dzieckiem Bożym rozumiane nie w wymiarze pychy, ale miłość do Boga , miłości do drugiego człowieka (każdy człowiek jest takim samym dzieckiem Bożym jak ja) i miłości do siebie samego.)
Oddawanie kontroli to poczucie wartości , zaufanie (ròwiez do umiejętności, odpowiedzialności swoich i innych), spotykanie się z lękiem, mòwienie o swoich uczuciach, akceptacja siebie i innych takimi jakimi.jesteśmy, uwzględnianie, że drugi człowiek jest osobą czującą i rozumną czyli podmiotowe (a nie przedmiotowe) traktowanie.
Nie jestem odpowiedzialny za czyjes uczucia i nastròj. Nie muszą 'utrzymywac atmosfery’, mogę wyłączyć czujkę w towarzystwie. Nie muszę wchodzić w konflikt dwòch osòb typu pyskòwka (np. poprzez odwracanie uwagi).
Postawienie na prawdę, prawdę i jeszcze raz prawdę ròwniez w niewygodnych dla mnie tematach, ktòre odkrywają mòj cień (zaufam w tym miejscu psychologowi, że bez tego nie ruszę). Postawienie i przyjęcie jej pozwala porzucić kontrolę w rozmowie (kontrola.w rozmowie.słuzy.często po to by odwracać uwagę i nadawać kierunek rozmowie w taki spòb by była.dla.mas wygodna a niekoniecznie szczera)
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.