-
Niedługo trzy lata nowej drogi w tym 1.5 roku terapii.
Zastanawiam się co udało mi się zmienić a czego nie. Z czego zrezygnowałem a w czym konsekwentnie jestem.
Z rzeczy najważniejszych.
Odejście od nałogòw w tym przede wszystkim wchodzenia w prymitywne, płytkie relacje (choć ostatnio był nawròt głodu, ktòry mam nadzieję udało się oddalić).
Dużo w mojej ocenie, ale też myślę, że jest to widoczne w czynach zrobiłem w kwestiach organizacyjnych zaròwno na poziomie osobistym jak i zawodowym (co przekłada się na poczucie bezpieczeństwa, przewidywalności)
Nauczyłem się pomagać sobie. (np. na poziomie zdrowotnym co wcześniej było nierealne)
Nauczyłem się przepraszać i spojrzeć z dystansu (nawet jeżeli w danym momencie nie zareaguję właściwie to wracam sobie do spojrzenia na sytuację z innej perspektywy)
Zrezygnowałem z terapii a w ostatnim czasie pojawiło się poczucie, że zaniedbuję budowanie zasobòw (z jednej strony przyglądam się aby nie dochodziło do obżarstwa rozwojowego, ktòre prowadzi do nienasycenia czyli chciwości a z drugiej aby nie porzucać i zaczynać od nowa i z subiektywnego rozważenia tych dwòch skrajnych wychodzi mi, że trochę zaniedbałem ostatnio niektòre sfery rozwojowe zwłaszcza czytanie książek).
Nadal nie udało mi się nawiązać bliskiej relacji mimo, że był ku temu grunt.
Nadal zbyt wysoko trzymam gardę, bojąc się odsłonić słabe strony i cień.
Stworzyłem sobie bezpieczną przestrzeń (warunki życiowe i mieszkaniowe) oraz nauczyłem się uruchamiać 'ludzi’ gdy czegoś potrzebuję i patrząc powierzchownie możnaby uznać to za pozytyw, ale jak zauważył mòj terapeuta zbudowałem sobie w ten sposòb taką bezpieczną przestrzeń (strefę komfortu) w ktòrej wyuczyłem się funkcjonować i pozostawać w tym niedopuszczając innych zamiast traktować to jako drogę etap (zostałem w tej przestrzeni co może powodować lęk i ryzyka przy jej przekraczaniu np. wpuszczaniu kogoś do tej przestrzeni, bo ten ktoś może ją zaburzyć?).
Porzucenie nałogòw pozwala budować poczucie wartości poprzez spòjne życie i jest to według mnie element niezbędny, ale nie jedyny.
Czas na większe spotykanie się z emocjami, odkrywanie gardy, eksperymentowanie i oswajanie lękòw, wychodzenie ze stworzonej strefy komfortu.
Można by to podsumować. Zrobiłem, stworzyłem sobie bezpieczne warunki i 'strach’ to rozwalić a przyczynić się rozwalenia może ktoś do kogo bym się zbliżył emocjonalnie 🙁 Czyli jeszcze długa droga 🙂 Bo po pierwsze nie to buduje moje bezpieczeństwo po drugie otwarcie się na drugą osobą jest ryzykiem, ale też wartością.
Poczucie jakiegoś takiego szczęścia w środku i wzrostu (w odniesieniu siebie 'z wczoraj’ do siebie z 'z dzisiaj’) przeplata się z wyczekiwaniem 'kiedy ten fart’ się skończy tak jakbym czuł, że już wyczerpałem swòj limit.
Jest też potrzeba przypominania sobie, że dziś gdy mam poczucie wzrostu ktoś cierpi, ktoś nie może wyjść z domu czy to z powodòw fizycznych czy psychicznych, ktoś jest uciskany, ktoś bity, ktoś wyczekuje na powròt pijanej bliskiej osoby.
Z jednej strony pewnie to dobrze, że mam w pamięci cierpiących, nie mających sensu zycia z drugiej odbywa się to trochę z poczuciem winy, że teraz mam się w miarę dobrze a ktoś cierpi jest w tym jakaś asekuracja.
Świat pędzi, ludzie pędzą. Niedawno dostałem informację o chorobach natury psychicznej u dwòch znanych mi osòb. Znam nieco życie tych osòb i od razu naszła mnie myśl. To nie przypadek, osobista oczyszczalnia ściekòw przelała się.
Powtarzalny schemat do jakiegoś momentu jest w miarę dobrze a pòźniej odejście od ludzi, unik, izolowanie.
Trochę smutno mi się robi gdy pomyślę, że w życiu tych ludzi po tym jak przeszli trudne dzieciństwa nie uzyskali i nie znaleźli lub odrzucili wsparcie, Boga, ludzi.
Jednocześnie każda taka informacja utwierdza mnie w przekonaniu jak bardzo ważne było dla mnie zejść z drogi izolacji, ktòra już zaczynała nabierać rozpędu za co bardzo dziękuję Bogu i wszystkim napotkanym ludziom i gdzieś też sobie.
Jest jeszcze jedna rzecz o ktòrej nie pisałem. Rozpoczęła się relacja z kobietą (nie taka jak kiedyś zbudowana na wymianie potrzeb i koloryzowaniu) i pòki co 'zaryzykowałem’ oprzeć ją na prawdzie. Oparłem na prawdzie i trwa coś dla mnie bardzo odkrywczego.
Jest dobra i wrażliwa i już tymi cechami miesza mi w głowie:-)
Nie podejmę tematu na forum, bo nie chcę uprawiać ekshibicjonizmu dlatego wracam na terapię, bo już widzę obserwując siebie jak bardzo się przyglądam i szukam hakòw u tej kobiety a stąd otwarta droga do uzasadnienia by 'uciec’.
Jakubek napisał: 'Może dlatego efekty terapii nie były oszałamiające’
Nie chcę Cię jakoś powierzchownie ocenić, ale myślę, że to jest zbyt krytyczne, zbyt wymagające Twoje stwierdzenie wobec siebie.
Jednak mimo innego mojego spojrzenia Twoje odczucie jest takie dlatego być może warto przyjrzeć się temu oczekiwaniu wobec siebie? Czy nie jest zbyt idealne?
W duchowości jest chciwość czyli ciągłe nienasycenie a więc też ciągłe niezadowolenie mimo, że coraz więcej, bardziej. I ta chciwość ma ròżne wymiary nie tylko materialny, ale też duchowy, psychologiczny i inne.
Nie mòwię też, że już nie ma nad czym pracować, ale być może warto się temu przyjrzeć i popracować (jako cel?) nad tym by czuć satysfakcję, czuć się wystarczającym zwłaszcza, że przeszedłeś i przepracowałeś dużo i długo. I też dużo ludzi nawet tutaj na forum zauważa szerokie Twoje spojrzenia (przy czym to też w jakimś stopniu może budować w Tobie presję).
Gdzieś też czytalem, że aby nie odczuwać rozczarowania wystarczy nie oczekiwać (w moim odczuciu oczekujesz od terapii zbyt dużo co w połączeniu z dążeniem do jakieś idealności może prowadzić do niezadowolenia, nienasycenia?
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.