Widzicie, ja myślę, ze to jest tak 😉 :
Po pierwsze, musimy pogodzic fakt, ze choćbyśmy nie wiem jak chcieli sie odciac, to jednak spędziliśmy z tymi osobami kawal życia, zostaliśmy im powierzeni przez los jako małe dzieci, i jesteśmy im " winni" w zamian dokładnie tyle ile oni nam dali.
Gdyby opiekowali się nami własciwie, dali nam poczucie bezpieczeństwa, własnej wartosci, stabilizacjie, i ogólnie rzeczy do, ktorych warto wracac i z nich czerpać, to bysmy wracali. Ale nie dali, i poprostu coz, trzeba nam się z tym pogodzic.
Do obalenia moim zdaniem powinny pójsć dwa, niezwykle krzywdzące obie strony mity – pierwszy – że rodzice kochają bezwzglednie swoje dzieci, oraz drugi – ze dzieci zobowiązane są bezwzględnie kochac rodzicow. Otóż uwazam, ze to potworna bzdura, z której wynikaja te wszystkie nieporozumienia. Dla mnie, juz teraz, odbywa się to na zasadzie pewnego kontraktu wynikajacego ze złączenia się kilku losow, isnień ludzkich. Oni dostają dziecko, cos tam w jego los wkładaja, trochę dobrego, trochę złego, zaleznie od przypadku i od umiejetności odczuwania. Jesli potrafia to pokochaja, jak nie to nie itd. Ci nasi zakontraktowani akurat kochac za bardzo nie umieli, albo w nieweilkim stopniu. I teraz my, bez zbednych sentymentów i melodramatyzowania, powinniśmy wziac co dobre, jesli wogole było, a złe odrzucić, tak jak bierzemy od innych ludzi.
Potraktujmy ich moze poprostu jak osoby, napotkane na dłuzej na naszej drodze zycia i tyle, albo az tyle. Koniec 😉
