Cześć Domi :))
Dobrze że piszesz o problemie bo radzenie sobie samemu z syndromem nie jest dobrym pomysłem. Mam 47-lat i jestem DDA. Po zaawansowanych terapiach,analizach i przemyśleniach wiem że powinienem dbać o tego młodego człowieka który jest we mnie a który potrzebuje miłości,poczucia bezpieczeństwa i spokoju. Kiedy myślę o moim nie żyjącym już ojcu to zawsze przypominają mi się słowa mojej matki, która kiedyś powiedziała..”wiesz co synu?? powinnam go tak na prawdę zostawić już przed ślubem” :)) Pewnie do dziś sama nie rozumie dlaczego tkwiła w tak toksycznym związku przez 30 lat swojego życia, żyje w przeświadczeniu że jak już go nie ma to życie toczy się dalej normalnym torem..nic podobnego..to rysa na całe życie i tak jak powiedziała moja terapeutka ” można nauczyć się z tym żyć”. Terapia jest ważna i potrzebna..ale jest też trudna..po to tylko żeby potem było trochę łatwiej..Wielkie Pzdr Jacek :))
