Wiem, juz zapisałam sie na terapie bo czas najwyzszy sie ogarnac emocjonalnie, sorki ale przemawia przezemnie frustracja, to źle ze chce nomalnosci i milosci? chociaz nie zabardzo wiem jak to wyglada ;/ zmeczona jestem tym ze nikogo do siebie nie dopuszczam, ze nie ufam, narobiłam takich okopów ze szkoda gadac, ciezko mi teaz z tego wyjsc, myslicie ze terapia pomaga? raz probowałam, ale nie podobalo mi sie, wiecie dlaczego… nie cierpie urzalania sie nad alkoholikami tu czyt. nad rodzicami, ze trzeba zrozumiec ze to choroba bla, bla, bla… ja jestem w stanie wszystko zrozumiec ale nigdy nie nie przyjme do wiadomosci ze to choroba, to zwykłe skurwysyństwo i brak odpowiedzialnosci, jak ktos chce pic to niech nie zakłada rodziny!
