Ja w trudnych momentach o moim ojcu mówię: "ten facet, który się uważa za mojego ojca".
Kiedyś powiedziałam do mamy: "Ja chcę do domu! To nie jest mój dom!" – a działo się to w miejscu, w którym mieszkam niemalże od zawsze, żeby właśnie nie powiedzieć, "w domu"…
Co do wybaczenia, to na terapii usłyszałam, że wybaczyć to znaczy pogodzić się z tym wszystkim, czego się doznało. W takim razie ja nie jestem zdolna do wybaczenia.
A ta rozmowa, którą przytoczyłaś, Kasiu… nóż się w kieszeni otwiera. Dla alkoholika każda wymówka jest dobra: "Bo mam za dużo problemów", "Bo mam za trudne życie", "Bo lubię"… żaden nie powie: "Bo jestem żałosnym dupkiem, słabeuszem, który musi się dowartościowywać, serwując maksimum bólu i cierpienia swojemu otoczeniu, niszcząc życie swojej własnej rodzinie".
A na pytanie, czy kogokolwiek kocham, nigdy chyba nie odpowiem… kocham muzykę, przyrodę, zwierzęta, żeglarstwo, książki – ale nie ludzi.
