Lęk przed śmiercia…

Hmm, bywalam już ze śmiercią w różniej komitywie, czasem miałam ją w dupie, jakby nei istniała, jakby była czymś co dotyczy innych , czasem była moim cichym wybawieniem, jak w tym powiedzeniu, nie pamietam kogo – "gdyby nie myślenie o śmierci, już dawno bym się zabił" A teraz co, mamy obie trwać obok siebie, Ona sobie i ja sobie? Moje zycie wygląda troche jak życie włóczęgi, ktory nie zbuduje sobie domu, bo a nóż widelec, budza mu go spali, wiart zwieje dach, powódź zmiecie z powierzchni ziemi.
Jak zyć, cholera nie wiem jak z tym żyć… Jak zyć z tym, że nawet nad swoim życiem, nad tym kiedy się skończy, nie mam kontroli… Szit

Edytowany przez: yucca, w: 2008/06/13 14:25

No tak, tylko ja nie wierze w boga i życie pozagrobowe, w żadne odrodzenia sie w nowym wcieleniu. Wierze w to co widze i może jeszcze troche więcej,ale bez fajerwerków. A zmiana podejścia dla jakiejś korzyści w stylu – będę wierzyć bo tak jest wygodniej, choć wcale mi to nie pasuje, byłaby sztuczna. Myślę, że wybierając jakaś droge zyciową nie możemy jej zmieniać z powodu jakiegoś problemu. W Twom podejściu też pewnie są problemy i radzisz sobie z nimi po swojemu, nie wywracając zycia do góry nogami. Ja tez musze po swojemu, jakoś bardziej racjonalnie. Teoria kokomu i motyla, to nie dla takiej racjonalistki ;), pewnie jest coś lepszego dla mnie. Ale dzięki za wypowiedź.

esmeralda zapisz:
” I to mnie najbardziej frapuje: to czy zanim umre, to poczuje, ze zyje.”
Mnie też… taki paradoks. Bo i jednego i drugiego sie boję, śmierci i tego, że nigdy nie zacznę żyć… A jak zacznę to zaraz umrę, życie zostanie mi odebrane… Chyba sie zapętliłam, albo może przeżycia mnie zapetliły. Taki schemat, na razie nie umiem go zmienic.

No śwetnie wyraziłaś to co sama myłśle, choć nie do końca umiałam to połączyć. Z tym śmiechem i płaczem, to nawet moja terapeutka poruszyła.
Właśnie pytanie, czy jeśli nie zacznie się zyć i ryzykowac robienie czegoś nowego, nieznanego, co nam wpojono jako niebezpieczne, to czy się nie umrze? Tak samo sie umrze, tylko bez poczucia, że coś ważnego się traci, np podczas choroby.

Tak sobię myślę, że cokolwiek się nie zrobi, to czeka nas śmierć, i to chyba ważna świadomość. A czy przeżyjemy życie ryzykując w naszym mniemaniu, czy nie, to i tak kopniemy w kalendarz. To niby takie proste, oczywiste, ale kurcze, ja sobie a uczucia sobie… Jakbym miała w głowie durną papugę skrzeczącą – nie rób tego, nie rób tamtego, bo umrzesz, zobaczysz, albo Cię wszyscy zostawią i też umrzesz, w samotności… bo sobie nie dasz rady… A przeciez nie wszystko na co reaguje ta "papuga" jest niebezpieczne, ani nei wszystko jest bezpieczne. Trudno się w tym połapać. Może trudno zacząć żyć, jak się nie rozumie i nie przyjmuje śmierci, jak się od niej ucieka i nie umie się stanąć twarzą w twarz z śmiercią kogoś bliskiego, z żałobą. Ja mam wlaśnie ten problem. Tak uciekam od tematu śmierci mojej rodziny – wszyscy poumierali prócz jednaj ciotki, że nie potrafię zacząć żyć. Bo umieram ze strachu i przed śmiercią i przed wspomnieniami.

p.s. przeżycia zwiazane z chorobą i umieraniem moich bliskich wywarło na mnie takie piętno, że z przerażenia nie potrafię zgodzić się na życie…

Edytowany przez: yucca, w: 2008/06/13 15:52