…A JA CALA JESTEM ZROBIONA Z LĘKU I PARANOI…
NIE WIERZĘ, ZE MOZNA MNIE KOCHAC I TO TAK NA ZAWSZE. WIERZĘ ZA TO, ZE WSZYSTKIE POTWORNE RZECZY, KTÓRE ZDARZAJA SIĘ W ZWIAZKACH MOGA ZDARZYC SIĘ WLASNIE NAM. NIE UMIEM ZAUFAC, TO TAK JAKBY KTOS KAZAL MI RZUCIC SIĘ Z WYSOKIEGO MOSTU I ZAPEWNIAL ZE MNIE ZLAPIE. POWINNAM BYC NAJSZCZĘSLIWSZA KOBIETA NA SWIECIE.POWINNAM, ALE NIE JESTEM… DLACZEGO? BO JESTEM PRZEKONANA O TYM, ZE ON W KAZDEJ CHWILI ON MOZE PRZESTAC MNIE KOCHAC. ZE MOZE MNIE ZRANIC, ZDRADZIC, OSZUKAC, ZROBIC COS PRZECIWKO MNIE. ON MI MÓWI: "JESTEM Z TOBA BO CIĘ KOCHAM, JESTEM Z TOBA PO TO, ZEBYS BYLA SZCZĘSLIWA, NIE PO TO ZEBY CIĘ RANIC." DLACZEGO MU NIE WIERZĘ? DLACZEGO TRZĘSĘ SIĘ CALA GDY GO TRACĘ Z OCZU? DLACZEGO MAM TAKIE CHOLERNE PRZEKONANIE, ZE ON MNIE KIEDYS NA PEWNO ZRANI NAWET GDY NIE BĘDZIE TEGO CHCIAL? DLACZEGO CZEKAM NA CIOS, NA GROM Z NIEBA? BOJĘ SIĘ ZAUFAC, TO DLA MNIE TAK ABSTRAKCYJNE I SZALONE JAK RZUCENIE SIĘ POD PĘDZACY POCIAG – WIEM NA PEWNO, ZE SKOŃCZY SIĘ KATASTROFA. ZADNE RACJONALNE ARGUMENTY MNIE NIE PRZEKONUJA, TO JEST TAK GLĘBOKO ZAKORZENIONE WE MNIE, PRZENIKA MNIE DO SZPIKU KOSCI, NIE POTRAFIĘ SIĘ ZDYSTANSOWAC, NIE UMIEM SIĘ USPOKOIC I PRZEMYSLEC WSZYSTKIEGO RACJONALNIE. LĘK NISZCZY MI ZYCIE, ZABIJA MNIE ZA ZYCIA. RANIĘ MOJEGO MĘZCZYZNĘ I SOBIE ZAPEWNIAM PRAWDZIWE PIEKLO. NIE UMIEM INACZEJ. NIE CHCE MI SIĘ ZYC CZASAMI, MAM DOSC TAKIEGO ZYCIA, W CIAGLYM LĘKU, CIAGLYM NAPIĘCIU…
