o rany,im więcej czytam wypowiedzi,tym bardziej dopada mnie syndrom,że inni mają gorzej i moje problemy wcale nie są takie trudne.odkąd pamiętam,zawsze dobro innych było dla mnie ważniejsze.niby coś tam dbam o siebie,ale jak tylko dostaję sygnał,że ktoś potrzebuje pomocy,dobrej rady,to lecę,aż bym sobie nogi połamała.a ja i moje smutki? e tam,są ważniejsze sprawy,nie ma co użalać się nad sobą.i tak błędne koło toczy się do przodu.od kiedy psycholog powiedziała mi,że jestem DDA czuję jakbym wróciła do nastoletniego okresu buntu.skąd brać siły,by przeciwstawić się temu.spojrzeć wreszcie prawdzie w oczy i zawalczyć o siebie?
