Dla mnie życie się rozpoczęło w momencie ukończenia terapii, równoważnie stwierdzając – zaczęłam żyć, gdy podejmowałam pierwsze kroki wgłąb siebie. Wnętrze podczas terapii (ale i nadal) jest dla mnie prawdziwą kopalnią. Wcześniej nieuświadomioną, a dziś odkrywam kolejne miejsca, poznaję nowe, dotychczas nieznane mi obszary własnego wnętrza.
Przekonuję się jednak, że jest to dopiero początek. Widzę, jak wiele udało mi się już osiągnąć, ale i patrzę w przyszłość, stwierdzając jak jeszcze wiele pracy mnie czeka.
Dla mnie terapia jest początkiem drogi do uzdrawiania własnego wnętrza. Pisaliście, że nie jest ono widoczne. Dla mnie jest. Przejawia się ono w naszej postawie do świata, sposobie nawiązywania relacji z ludźmi. Pewnie i Wy kiedyś spotkaliście osoby o niezwykłym usposobieniu…Mówię tu o tych ludziach, których piękno i siła wnętrza zdecydowanie przyćmiewały ich fizyczność.Tak, jakby otoczeni byli widoczną aurą…Osoby te dokonały ogromnej pracy nad sobą.
Niezwykle wiele sił daje mi takie podejście do własnej terapii, w którym uzmysławiam sobie, że stan wewnętrznego "rozkładu", "rozczłonkowania" jest konieczny, aby móc "zbudować" siebie na wyższym poziomie. I to jest droga, którą chcę podążać. Skoro już morze łez musiało popłynąć z moich oczu, w czasie 25-letniego okresu życia, to niech one nie zostaną wylane na marne.
Zyczę Wam i sobie – wielu sił w walce o siebie samych.
Pozdrawiam,
Luckra
