-
Fenix te bajki to prehistoria 😉
A tak serio przypomniałaś mi tymi bajkami, że były też w moim dzieciństwie dobre chwile. Chyba dlatego, że ojciec nie pił w domu. W domu nie było libacji w każdym razie ja nie pamiętam. Pił w restauracjach i wracał na zamknięcie a więc po 22 (do tego momentu był czas na odrobienie lekcji o co dbała matka, bajki a później film) do tego nie pił codziennie i nie zawalił pracy jak często się zdarza( z 10 razy czasami więcej w miesiącu) dzięki temu też wtedy było w miarę normalnie ( na trzeźwo były awantury, ale już takie pod kontrolą).
Co do odkrywania to nie, bo już wiem, że nie wykorzystasz tego. Mi serio chodziło o to, że widzę Wasze spore wsłuchanie i zaangażowanie a na to nie zasługuję. Nie w takim sensie, że nie jestem warty a w takim, że spokojnie mogę iść na prywatną terapię i nie obciążać Was, bo są ludzie, którzy nie mają zasob?w aby sobie pom?c.
Do tego faktycznie są tematy, kt?re chciałbym poruszyć, bo uważam, że mogą pomóc w rozpoznaniu zachowań, ale na forum publicznym tego nie zrobię wyłącznie z powodu prywatności a nie blokad wewnętrznych.
Truskawek gdy chodzi o asertywność i poczucie wartości już sporo sam w tym zakresie zrobiłem i dlatego podzieliłbym to na to co było a było bardzo słabo na to co jest ( jest znacznie lepiej na kilku poziomach) i na to co może być ( jest jeszcze sporo do zrobienia, ale już bardziej w odniesieniu do konkretnych sytuacji a więc konflikt, trudne sytuacje i asertywność, ale głównie wobec osób w bliższych relacjach, bo w codziennych relacjach już jest dość nieźle).
Jest jeszcze jedna kwestia na kt?rą zwr?ciłeś uwagę wcześniej a więc lęk przed odrzuceniem. Zwracam na to uwagę, bo jesteś drugą osobą, kt?ra u mnie to zauważa a to już pow?d do zastanowienia. I choć sam tego nie czuję to coś na rzeczy musi być tylko, że ja nie umiem skojarzyć co by mogło być przyczyną, bo w moim domu choć w wielu miejscach dysfunkcyjnej to akurat gdy chodzi o takie zżycie, poczucie jedności itp to akurat było. I tak się zastanawiając uznałem, że przyczyna może być w tym, że w pierwszym roku chorowałem i większość tego okresu leżałem w szpitalu dość daleko od domu przez co moi rodzice odwiedzali mnie maks 3 razy w tygodniu a niedawno rozmawiałem z matką, że jak po odwiedzinach szła do domu to płakałem tak samo gdy w szpitalu gasły światła ( tak na marginesie chcę zaznaczyć, że w tym okresie moja rodzina spisała się bardzo dobrze gdy chodzi o opiekę nade mną jak na tamte czasy- zar?wno ojciec jak i matka oraz dziadkowie) – nawiasem m?wiąc- nawiasem m?wiąc zwr?ciłem na to powiązanie uwagę dzięki książce Elanie WWO- gdzie sugeruje aby zrobić wywiad u eodzic?w z okresu niemowlęcego i tak właśnie zrobiłem a p?źniej skojarzenie, że z tego mogło się zbudować poczucie odrzucenia ( porzucenia)- musiałem mocno odczuwać moment gdy na koniec dnia moi rodzice wracali do domu a ja zostawałem w szpitalu. ( tak przy okazji kolejny raz dzięki Ci Fenix za film i tytuł książki nawet sobie nie wyobrażasz jakie to dla mnie źr?dło, zwłaszcza, że faktycznie mam taką umiejętność kojarzenia zależności, fakt?w.
I jeszcze jedna dygresja. Jeżeli faktycznie przyczyna lęku przed odrzuceniem byłaby w tym co opisałem to pokazuje, że nie wszystkie nasze zachowania są pochodną DDA stąd czasami warto też spoglądać na okresy i sytuacje wydawałoby niekoniecznie związane z alkoholizmem, chłodem itp. ( przypomnę, że w tamtym okresie moi rodzice i rodzina postąpili wręcz wzorcowo, ale samo poczucie, lęk był wywołany tym, że przebywałem w szpitalu i na noc zostawałem bez matki co w wieku niemowlęcym jest podobno b. ważne)
Bo ja już prawie jestem prehistoryczna kobieta 😀 😀 😀
Masz rację, nie wykorzystałabym tego. Z jednej prostej przyczyny. Bardzo cenię swoją przestrzeń a przez to potrafię chyba uszanować przestrzeń kogoś innego. Staram się nie być inwazyjna. Przynajmniej tak mi się wydaje, że potrafię.
Nie masz za co dziękować. Lubię się dzielić tym co mam, także jakąś tam wiedzą, którą zdobyłam lub zdobywam. Lubię pomagać ludziom. Poza tym uważam, że panujące stereotypy bardzo krzywdzą mężczyzn nie dając jakby pozwolenia na bycie sobą. Jesteście mocno obciążeni bzdurnym pojęciem „prawdziwego mężczyzny”. My kobiety mamy takie ogólne przyzwolenie na przyznanie się, że sobie z czymś nie radzimy. Wam było i w dużej mierze nadal jest to odbierane. I nie jest to z mojej strony żadne umizgiwanie się w stronę mężczyzn. Ja tak po prostu myślę.
I dlatego za to i jeszcze za wiele innych poglądów kiedyś mnie spalą na stosie, bo nie mieszczę się w ogólnie przyjęte wzorce 😀 😀 😀
Odnośnie dygresji. Masz absolutną rację. Ja przez długi czas swoich problemów dopatrywałam się w alkoholizmie taty a tak naprawdę problem tkwił w relacji na linii matka-córka. DDA było jedynie takim „doprawieniem do smaku”.
Akurat umizgiwac się ( nie mam na myśli płaczu w trudnych momentach, kt?ry nawiasem m?wiąc w takim Iranie jest czymś powszechnym u mężczyzn) nie lubię, bo to jest takie coś co działa r?wnież destrukcyjnie, facet, kt?ry będzie się mazgał i nic z tym nie zrobi straci w swoich oczach., ale jeżeli celem jest przerwanie schematu, kt?ry w mojej rodzinie jest powtarzany już co najmniej przez trzecie pokolenie to wręcz podchodzę do tego jak do trzaśnięcie pięścią w stół i powiedzenia stop i nie odbieram tego jako mazgania. zwłaszcza, że zobaczyłem co stało się z bliską mi osobą, kt?ra w zachowaniu i odbiorze była ’ silna, twarda, bezwzgłedna momentami, bez wrodzonej empatii’. Zauważyłem wręcz, że brak pracy na poziomie odpowiedzialności i poczucia wartości a więc nie uznanie na poziomie czasami dumy może doprowadzić do jeszcze większego poczucia słabości.
To jest walka o siebie i być może później swoją rodzinę.
ps
pamiętam je 🙂 chociaż żwirka i Muchomorka gdy ktoś napomina jakoś nie co nie oznacza, że nie oglądałem 😉 pożniej były już ’ fajniejsze’ w każdym razie w jakości animacji a niekoniecznie w treści
Też lubiłem Gargusia z klakierem. Tak patrząc trochę z obecnej perspektywy to faktycznie była przewidywalna, ale tez b. mądra bajka, bo jak się tak przyjrzeć to Gargamel był b. nieszczęśliwy, a klakier jego wstrętny kocur był dla niego jedyną bliską 'osobą’ i dziś ta bajka jest takim lustrem życia wielu ludzi, stała się taką przepowiednią chyba, że w świecie zachodnim już ten problem istniał i stąd ukazanie w bajce.
Spokojnych sn?w
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.