Wierzyłam, że ten kolejny rok będzie wyjątkowy, magiczny. Los sprawił, że spotkałam kogoś kto mimo moich słabości,lęków, silnych mechanizmów dda, chciał być ze mną. Co więcej uważał i mówił mi, że czuje się przy mnie szczęśliwy.
Wczoraj to zepsułam, przekroczyłam granice których się nie przekracza. Zostawił mnie.Powiedział mi, że zależało mu na mnie do momentu kiedy wyszłam z jego mieszkania. Wcześniej się pokłóciliśmy, on łagodził, ja byłam jak lód.
We wcześniejszym związku to ja byłam ofiarą, i pasowała mi ta rola, stawiałam się w niej często i dobrze sobie z nią radziłam. Po rozstaniu jednak obiecałam sobie, że nie pozwolę juz by ktoś tak mną manipulował, by miał tak ogromną kontrolę nad moim nastrojem, uczuciami. Dziś uświadomiłam sobie, że z ofiary zmieniłam się w agresora. Nie radzę sobie z emocjami, złością, zazdrością.
Z jednej strony ledwo widze na oczy po nieprzespanej nocy, z drugiej zaś rozumiem go i w sumie się cieszę, że stało się to teraz niż po latach.Jest mi cholernie przykro.Nie mam komu tego powiedzieć. Mieliśmy razem spędzić Swięta, Sylwestra a teraz nawet nie wiem jak mam to powiedziec rodzicom braciom którzy chcieli się z nim spotkać bo widzieli jak zmienił mnie związek z nim. Mogłabym prosić, przepraszać, jechac do niego walczyć, ale nie chcę bo wiem, że za tydzień albo i za dzień zrobię znów coś i znów na nim wyżyję się.Cholernie mi tylko szkoda, bo tym razem trafiłam na osobę która stała się moim aniołem, a ja zamiast cieszyć się że mam swojego anioła, zabiłam go…Boję się o siebie. A najbardziej boję się tego, że nawet już nie mam nadziei, że mogę to zmienić.
Wczoraj w nocy myślałam o mojej koleżance, u której wykryto raka złośliwego. Niedawno urodziło jej się dziecko. Zrobiłabym wszystko by moje życie dać jej by nie musiała tego wszystkiego przechodzić co ją czeka. Ona ma sens. Ma dla kogo żyć. Ja po wczorajszym dniu mam wątpliwości po co w ogóle żyję. Musiałam to napisać, gniecie mnie to strasznie.
