z tego co mowiłem wynikało w skrocie to: nie należy mi się wspołczucie i nie mam prawa domagać się wsparcia, zrozumienia, uwagi. – bo "za mało cierpię", "za mało się poświęcam", "za mało pracuję", "innym było gorzej" tudzież inne madrości.
Moje obsesyjne zabieganie o wspołczucie było na pewno spowodowane tym, że w głębi duszy uważałem, że nie mam do niego prawa…
To niesamowite jakwiele dda maja ze soba wspolnego…tylko jeszcze nie wiem, czy mnie to podtrzymuje na duchu, czy wrecz przeciwnie…
