wiecie co…jednak będę tu wracać w przypływie smutnego nastroju 🙁
nie wiem,czy roztrzasanie wydarzen z dziecinstwa oraz analizowanie swoich obecnych zachowan i stanow emocjonalnych nam coś da.mi do szczęścia nie jest nic potrzebne oprocz drugiego człowieka.myślę,że ludzie wypowiadajacy się na rożnego rodzaju forach poszukuja przede wszystkim przyja¼ni,zrozumienia,duchowego połaczenia z innymi,a tematy dyskusji sa mniej ważne.ludzie sa lekarstwem na każdy nastroj,przygnębienie powoduje niemożność dotarcia do nich,ciagle powraca myśl zakodowana w dziecinstwie-jesteś beznadzieja/y,nikt nie będzie cię kochał,lepiej jak byś się nie urodził/-a
u mnie te słowa wypowiedziane przez matkę w dziecinstwie komplikuja stosunki z innymi,bo spodziewam się odrzucenia,myślę,że nikt mnie nie chce w towarzystwie,więc sama unikam ludzi,aby im nie przeszkadzać.uważam,że jestem zła osoba,bo jest we mnie dużo złości,ktora się niestety 'wylewa’to jest samospełniajace się proroctwo,rzeczywiście znajduja się ludzie,ktorzy mowia mi otwarcie,że nie moga mnie NAJWY¯EJ trawić,ale nie lubić,dlatego,że nie jestem zadowolona z życia.tu jest podwojna krzywda dla DD,nie dość,że w dziecinstwie odrzucone,to jeszcze klatwy rodzicow się spełniaja.
