Tomek
w liście napisałam tylko to,co na 100% wiedziałam,że jest prawda.czuję się tak,jak bym przeskoczyła płot.wczoraj zadzwoniłam do siostry i zapytałam, jak mama się czuje?odpowiedziała,ze jest w szoku i ,że to co napisałam to wszystko prawda i że zbiera się z do napisania do mnie listu.mimo,że przeprosiny wywołały u mnie konsternację,to jest pierwszy krok do autentyczności,pewności siebie,zaprzestania udawania nie tylko przed matka ale też przed innymi lud¼mi,zrobiłam to dla siebie i nie żałuję.jestem innym człowiekiem,bo świat się jednak nie zawalił.
”Jeśli ktoś Cię przeprasza, to znaczy, że uznaje swoja winę. I tyle. Nic więcej. To na pewno nie oznacza, że w zwiazku z tym, że ktoś Cię przeprosił, musisz teraz cokolwiek dla tej osoby robić.”
dziękuję za te słowa,zapamiętam je,bo rzeczywiście jest mi głupio i czuję się zobowiazana nawiazać kontakt,zaczać normalnie rozmawiać,lecz do tego,aby kontakty między nami były dobre,daleka droga.jednak nie wykluczam nawiazania kontaktu,a jeszcze miesiac temu mowiłam,że nie mam matki.tylko do tanga trzeba dwojga,jeśli ona będzie dażyć do porozumienia,jestm za nawiazniam kontaktu,a jeśli nie,ja też dam sobie spokoj.
jedno jest pewne-od dzisiaj konczę z oskarżaniem jej.ten rozdział w moim zyciu zakonczony.nie jestem już ofiara 🙂
