Doszłam znowu do poważnego kryzysu. Już straciłam nadzieję, że wyjdę na prostą. Próbując zmienić coś w swoim życiu, narobiłam wiele głupstw, zaprzeczyłam swoim wartościom.
Terapia grupowa, indywidualna, studia psychologiczne a ma wrażenie, że cofnęłam się. Tracę kontakt ze światem, sobą. Nie wiem kim jestem. Odepchnęłam właściwie wszystkich, nie jestem wstanie wytrzymać tego, że komuś na mnie nie zależy. Boję się, że to samo stanie się z moimi z dziećmi. Ta jedyna naturalna więź, która wynika z rodzicielstwa też zniknie. Wiem, że moje dzieci kiedyś przestaną mnie potrzebować, i tak jest dla nich najzdrowiej, ale boję się, że wtedy wszystko się rozpłynie. I nie wiem czy poczuję wolność i ulgę . Może moje istnienie przestanie mieć sens, zniknę.
Dlaczego potrzebuję sensu i bycia ważną dla kogoś? Dlaczego nie mogę żyć z dnia na dzień wykonując codzienne obowiązki… ciesząc się chwilą. Planując kolejne dni, wydarzenia, podróże, spotkania.
Mam wrażenie, że spadłam już na dno, zepsułam się na dobre, i nic więcej mi nie pomoże. Chyba zrobiłam się na tyle zimna i nieciekawa, że nikt też nie ma ochoty na moje towarzystwo. Nawet nie mam pretensji. Owszem to brzmi jak żal dziecka, które nie chce walczyć i wziąć odpowiedzialności za swoje działania. Ale wyczerpałam się i uwierzcie mi, że naprawdę próbowałam. Brak mi sił. Dlaczego się teraz tłumaczę….
Jestem ciągle w dzieciństwie, w tych chorych relacjach, opuszczeniu i karaniu mnie. Jest to na tyle głębokie, ze nie umiem jako dorosła kobieta zmienić tych schematów mojego miejsca w relacjach, grupach. Ciągle wchodzę w rolę ofiary, której nie wolo mówić, skarżyć się i prosić o pomoc. Której zakazano płakać. Nie ma prawa nawet do odczuwania cierpienia, bólu.
Mój cały dzień jest wypełniony myślami, że już nie mam siły, nie ma sensu i ciągle boli, wszystko boli. Jak zasypiam to płaczę, że jutro jest kolejny dzień, a jak się budzę to zmuszam się do działania. Tak, to brzmi jak depresja. Usłyszałam od terapeuty kilka raz, żebym poszła do psychiatry. Białe tabletki nie nadadzą mojemu życiu sensu a wręcz przeciwnie- codziennie uświadamiają mi, że wszystko już zawiodło, zostałam sama z białymi tabletkami. Dla mnie to porażka. Nie potrafię już przeżywać kolejnych dni ścierając się z ludźmi, z tym czy jestem normalna, czy ze mną jest coś nie tak. Nie potrafię już starać się, zabiegać, prosić, szukać sposobów na dobre relacje.
Czy świadome poddanie się, zaprzestanie walki będzie moim oskarżeniem?
