Dzień dobry, założyłam profil by opowiedzieć moją historię, też poprosić o spojrzenie, może rady osób które rozumieją problem DDA. Byłabym wdzięczna za poświęcony czas i opinię.
Mam 30 lat, w wieku 26. rozpoczęłam indywidualną terapię DDA, potem roczną grupową. Mam wrażenie, że sporo pomogły- naświetliły, pomogły zrozumieć.
Jestem jedynaczką, początkowo z zewnątrz sytuacja domowa wyglądała u nas dobrze. Koło mojego 10. roku życia rodzice zaczęli się częściej kłócić, ojciec pił coraz więcej. Jest alkoholikiem, moja mama natomiast ma stwierdzone zaburzenia psychiczne. Sytuacja narastała. W gimnazjum klasa mi dokuczała- byłam cicha, acz „dopilnowana” przez mamę, dobrze się uczyłam, typ kujonki-romantyczki, więc nic dziwnego. W szkole średniej sytuacja się poprawiła- aczkolwiek w domu było już dużo gorzej. Ojciec był bardzo nieprzyjemny dla mnie, na mnie się wyżywał, mamy zaburzenia natomiast (urojenia psych) narastały. Miałam szansę na rozwinięcie życia towarzyskiego w liceum i tam spotkałam pierwszego zainteresowanego mną chłopaka, podobnego do mnie, ciągnęło nas do siebie. Sytuacja domowa przygniotła mnie jednak. Wycofałam się z życia towarzyskiego- czułam gorsza, jakbym tylko ja przeżywała odrzucenie w domu. Nie poszłam na studniówkę, nie poszłam na 18tkę tego chłopaka, czym sprawiłam mu przykrość. Wiem, że jego mama chciała mnie poznać… Ja miałam myślenie „Po co robić cokolwiek, przecież zaraz potem znów wrócę do domu gdzie będzie to samo …” myślenie ofiary. Chłopiec wiem że ciężko to przeżył, ja jeszcze bardziej, długo nie mogłam się pozbierać gdy nasze drogi się rozeszły. Dziś wiem że jest szczęśliwy- kariera i miłość.
Potem nastąpił kilka razy podobny schemat. Dotąd poznałam około 7 chłopaków, mężczyzn gdzie coś było na rzeczy, jednak z żadnym z nich nie doszło do oficjalnego związku, można powiedzieć- i nie byłoby to kłamstwo- że nigdy nie miałam chłopaka. Brak doświadczenia. Raz omal nie zostałam wykorzystana seksualnie na wyjeździe- trochę przez własną naiwność i brak doświadczenia, obycia właśnie. Co łączyło tych chłopaków, facetów- byli z problemami, depresjami, chorobami, słabsi ode mnie, intelektualiści, szanujący mnie. Poza sferą romantyczną- Wiele razy wchodziłam w sytuacje gdzie ktoś chciał mnie wykorzystać pod względem zasobów, np intelektualnych czy nawet oszukać finansowo. Jestem więc nieufna dziś.
Równocześnie kończyłam studia, podyplomówkę, pracowałam w kilku miejscach, rozwijałam pasję i tak mi się złożyło że na pasji dużo zarobiłam. Moim marzeniem od zawsze było podróżować- i po 25. roku życia zaczęłam to robić. Finansowałam to sobie w całości sama. Uchodzę za osobę zdolną, wesołą, umiejącą zarazić tą pasją swoich uczniów, bardzo ciekawą świata. Czasem jeździłam z kimś, nawet z ludżmi poznanymi przez internet, w końcu nadszedł moment że musiałam zacząć sama. Stres jest wtedy przed, ale na miejscu już super.
Przez większość czasu nie brak mi było faceta. Nie czułam się gorsza, natomiast przy znajomych, kuzynkach sparowanych- na pewno niepasująca.
Dziś myślę, że rodzice nie dopasowali się, pobrali się dość późno na tamte czasy, może więc z rozsądku. Mój ojciec na pewno żałował, że nie został kawalerem- słyszałam jak to mówił. Gdy więc pojawiły się problemy ze zdrowiem psych. żony- spanikował.
Co do mnie, byłam bita do około 14. roku życia przez niego. Potem przerzucił się na psychiczne złośliwości, itd. Matkę zaczął bić jak już byłam dorosła. Widziałam 3 razy, raz skopanie do krwi, ona twierdzi że było tego więcej. Klasyka- nie chciała żeby to wyszło na jaw, bo co ludzie…. Ja też już byłam dość znana z mojej działalności zawodowej w okolicy, sama pozyskuję klienta
potem terapia, dużo spędzałam w podróży która na pewno jednocześnie była ucieczką. Jesienią 2021 jednak doszło do kropli która przelała czarę. Zamierzył się na mnie w awanturze, chciał na mnie rzucić, a gdy matka odezwała się do niego – pogroził nożem. Powiedziałam wtedy że idę na policję. myślał, że żartuję. Ale nie. Opowiedziałam wszystko, prokuratura się tym zajęła. Doszło do sprawy, dostał wyrok w zawieszeniu za znęcanie się. Choć nie było to w postanowieniu sądu, postanowił się wyprowadzić- może nie umie nad soba panować, może chciał pić w spokoju. Od 10 miesięcy nie mieszka z nami ani nie kontaktuje się- jest to dziwne ale jest też spokój. Natomiast rodzina od jego strony odwróciła się- ostentacyjnie jestem omijana na ulicy, raz czy drugi brak odpowiedzi na dzień dobry… W sumie nigdy nie byliśmy blisko, a 2 razy wcześniej sygnalizowałam że są problemy w domu i się go boję. Nie chcieli wierzyć- w towarzystwie pije, stawia, imprezuje, jest wesoło.
Niedawno z powodów zawodowych musiałam wrócić na studia. Okazały się fajne, ludzie spoko, poznałam znowu chłopaka, znowu za szybko się zaangażowałam… znowu złamane serce; coś znowu we mnie umarło- tym razem już powiedziałam „dość”. Nie mam do tego szczęścia widocznie, skupiam się na sobie i życiu -jak dotychczas.
Wkrótce wybieram się na wymianę studencką. Czuję, że potrzebne mi takie doświadczenie. Mieszkałam poza domem na studiach kiedyś- matka dzwoniła po mnie, bo się bała z nim być- a ja wracałam. Teraz jesteśmy bezpieczne, wyjazd mój nie będzie typową ucieczką. Dużo okoliczności mojego życia z zewnątrz wygląda świetnie – ilość podróży, pasja, projekty…
Dlaczego tu więc piszę? Mam wrażenie że tych dobrych zmian nie mam z kim dzielić. Gdy opowiadam o nich osobom o których myślałam że mi dobrze życzą, napotykam na milczenie. Poznałam na jednym wyjeździe kobietę kilkanaście lat starszą- szybko zaczęłyśmy być bardzo szczere wobec siebie. Stwierdziła że może nie radzą sobie z tym, bo to nie tak miało być- miałam być ta gorsza, córka alkoholika, zahukana taka… a tu sobie radzę.
i uświadomiłam sobie, że jako jedynaczkę czeka mnie kiedyś smutna przyszłość, przynajmniej pod tym uczuciowo-rodzinnym względem. Mama już nie jest najmłodsza… Ja mam tyle lat ile mam i tak jakbym chciała nadrobić zaprzepaszczoną młodość- wyjazdy, wymiany….Połowa rodziny się odwróciła, a druga zajęta swoimi rodzinami (jestem jedyna niesparowana z kuzynów). Mam już trochę lat i problemy w relacjach. Większość czasu nie przeszkadza mi to, ale boję się co będzie gdy zabraknie matki -w tym emocjonalnym sensie. Kiedyś będę potrzebować wsparcia bliskiej osoby. I wydaje mi się, że już może być dla mnie za późno na ewentualne założenie rodziny. Nie chcę więc zwlekać z wyjazdem, zmianą życia, życiem samym w sobie, nie mam też czegoś co by mnie tu trzymało. Z jednej strony to ułatwia wyjazd ale z drugiej … gdy myślę o mojej przyszłości… Trochę boli
Jak widzicie moją sytuację? I szansę na ułożenie sobie szczęśliwego, spełnionego życia? Może ktoś miał podobnie- są tu jacyś jedynacy DDA?
