Witaj Oliwio75: skrzywdzili, ale chociaż, żeby chcieli wysłuchać, tak jak na przykładzie Twojej siostry, gdyby chciano z nią porozmawiać, w środku zapewne jest to świetna dziewczyna….gdyby chciano…czasem nie potrzeba tak wiele jakby się zdawać mogło – dla dziecka, ale okazuje się, że dla rodzica to jest – za wiele. Najlepiej zostawić, zamieść pod dywan i jeszcze uklepać, żeby nie wyszło, broń Boże…
Ja też popełniam masę błędów jako rodzic, ale staram się, analizować, naprawiać, przeprosić…wydaje mi się,że gdyby mój syn kiedyś poprosił mnie o wspólną terapię, bez wahania bym poszła, aby tylko jemu w życiu było łatwiej, żeby czuł życie i czerpał garściami.
Często staram się chwalić go przy kimś, żeby on słyszał…a wtedy mi mówi: „mamo przestań mnie chwalić, bo mnie to denerwuje”.
Czasem drę się jak mój ojciec, zamiast mówić cierpliwie i potem mam wyrzuty…, ale chyba w tym wszystkim ważna jest świadomość popełniania błędów, bo można je naprawiać, a nie powtarzać dziecku: „zostaw to co było, to nieistotne”.
To „nieistotne” wlecze się za nami jak kula u nogi.
