Pisałem to już w wątku Oliwii.
Mam chyba podobne do niej poczucie nieprzystawania do odgrywanej roli społecznej, towarzyskiej, zawodowej. Jakbym ciągle udawał, że jestem takim, jakim chcą mnie widzieć, a więc kompetentnym, dojrzałym, mądrym, odpowiedzialnym, itd. A tymczasem często czuję się zagubionym i przestraszonym dzieckiem.
To sprawia, że spotykani ludzie stają się regulatorami mojego nastroju i myślenia o sobie samym. Jestem nieustannie nastawiony na wyłapywanie aprobaty i uznania, potwierdzenia mojej wartości, a zarazem skrupulatnie odnotowuję każdy przejaw niezadowolenia ze mnie, krytyki, rozczarowania mną, itd. Zależnie od reakcji otoczenia myślę o sobie albo dobrze albo źle.
Dopiero teraz zaczynam uświadamiać sobie, że to trochę tak jakby mnie nie było. Jest tylko domyślanie się, co o mnie myślą inni ludzi. I staranie się, by odpowiednio wpłynąć na to ich myślenie. Przesrana sprawa. Jeżeli są tu elementy narcyzmu, to raczej tego „wrażliwego” (ukrytego) pomieszane z tym „wielkościowym”. Sieczka w mózgu. Spodobało mi się określenie jednego terapeuty „najgorszy mindfuck” – wynosi się go z takiego domu, w którym jeden rodzic nadmiernie dołował dziecko (deprecjonował je i uświadamiał mu, jakim jest ludzkim gównem), a drugi rodzic wynosił na piedestał (nadmiernie afirmował i wmawiał dziecku, że jest księciem lub księżniczką, najwspanialszą istotą na świecie). Powstaje z tego kompletne pomieszanie we łbie.
