-
@inthemaking, cały problem w tym, że nie czuję się niepełny, nawet bym powiedział, że jest mi obecnie dobrze. Dla mnie chyba obecnie największym wyzwaniem jest konfrontacja z presją społeczną, ktòra właśnie gdy powiem prawdę idzie w takim kierunku jak Ty czyli szukanie nieszczęść u mnie a ja ich nie czuję. Jednocześnie wyuczyłem, że aby uciąć temat lepiej nieco przekoloryzowac i to działa. Aby było bardziej zagmatwania jednocześnie pracuję nad tym aby jednak utrzymywać bliskie relacje, bo na ten moment jak najbardziej jestem otwarty na taką. Przy czym obecnie moja świadomość jest taka, że ew. bliska relacja nie ma mi czegokolwiek wypełniać. Docelowo założenie jest takie, że jestem wystarczający.
Problem leży w tym, że gdy powiem, że nie jestem w bliskiej relacji to zaczyna się seria pytań, jakieś wspòlczucie, ktòrego w ogòlę nie potrzebuję, bo tak jak napisałem jest mi dobrze, ale jednocześnie chcę się otworzyć i obecnie jestem na etapie poznawania się z kimś.
Asertywność na zasadzie 'jestem sam,i nie chcę o tym rozmawiać z Tobą’ pośròd ludzi i bliskich nie działa. Jedynie co działa to kłamstwo wtedy już w ich oczach jestem ok., Oczywiście można iść dalej i powiedzieć a co Cię obchodzi jak wypadasz w oczach innych tyle, że to nie jest dla mnie aż tak istotne najbardziej przytłaczające jest seria pytać pseudo wspòłczucia i jakiś skrzywiony obraz oraz zamienny temat, bo często ktoś nie ma o czym.
Tacy są dda:
- wyizolowani i pełni lęku wobec ludzi:
bo chcą mnie skrzywdzić; bo chcą mnie wykorzystać; bo chcą mnie upokorzyć;
- poszukujący akceptacji i potwierdzenia u innych, do zatracenia własnej tożsamości:
nie wiem kim jestem; nie wiem o co mi chodzi w życiu; najważniejsze; żeby mnie przyjęli do swego grona; będę udawał, żeby mnie zaakceptowali; będę taki, jakim chcą mnie widzieć; chcę zawsze być miły i lubiany;
- przerażeni gniewem innych oraz krytyką:
jestem nieważny; nie zasługuję na uznanie; można mną pomiatać i nie szanować mnie; można mnie bezkarnie obrażać; potrafię dużo znieść; nigdy nie reaguję gniewem czy agresją; inni tylko czekają na moje błędy;
- związani z alkoholikami lub innymi nałogowcami albo sami uzależnieni:
nie ma przy mnie zdrowych ludzi; nie zasługuję na towarzystwo zdrowych ludzi; zdrowi ludzie nie chcą mnie blisko siebie, w swoim gronie; gdzieś, tam, żyją zdrowi ludzie, chciałbym zbliżyć się do nich;
- żyjący w roli ofiary:
boję się żyć pełnią; boję się robić to, co lubię; boję się wolności; boję się pokazać siebie prawdziwego; boję się patrzeć w oczy; boję się okazywać zadowolenie i dumę z siebie;
- nadodpowiedzialni i łatwiej dbający o innych niż o siebie:
problemy innych zawsze ważniejsze; muszę się poświęcać; muszę zasłużyć na uwagę drugiego człowieka; muszę dać coś od siebie; jestem dla innych tym, co im daję;
- czujący się winnymi, kiedy bronią własnych praw i przekonań:
nie zasługuję na szacunek; moje dobro nie jest ważne; dla kompromisu jestem gotów do poświecenia swego interesu; ja umiem do wszystkiego się dostosować; czy moje głębokie przekonanie na pewno jest słuszne, może on jednak ma rację; ustąpię dla świętego spokoju; nie mogę go zmuszać, by uszanował mój interes; nie będę robił scen, ustąpię; jemu bardziej zależy, ustąpię; on się tak tym przejmuje i denerwuje, ustąpię; on jest taki biedny i pokrzywdzony, ustąpię; to naprawdę nie było dla mnie takie ważne;
- uzależnieni od silnych emocji.
- „kochający” ludzi, nad którymi mogą „litować” się i „ratować” ich,
- tłumiący uczucia z traumatycznego i zaprzeczający własnym uczuciom d(bo kontakt z nimi jest bolesny),
- mający bardzo niskie poczucie własnej wartości.
- posiadającymi osobowość zależną, bojący się odrzucenia i doświadczenia uczucia opuszczenia – na skutek dorastania w wśród ludzi niedostępnych emocjonalnie,
- będący osobami współuzależnionymi, które przejęły cechy tej choroby,
- Współuzależnieni reagują zamiast działać.
Warto sobie przypominać.
DDA a związek romantyczny.
Pytania zasadnicze:
- Czy wchodzić w związek, nie czując się w pełni szczęśliwym i pogodzonym ze swoją historią, licząc na to, że już w związku przepracujemy nasze dysfunkcje i wszystko sobie poukładamy? Czy jest na to szansa, kiedy obok nas będzie druga osoba?
- Czy czekać z wejściem w związek nie wiadomo jak długo, do czasu aż poczujemy się na to wewnętrznie gotowi i będziemy mieli pewność, że nie obciążymy naszymi dysfunkcjami relacji z drugą osobą? Czy możemy mieć nadzieję, że taka chwila w ogóle nastąpi?
- Czy wchodzić z przesadną ostrożnością w relację, bez ostatecznych deklaracji, obserwując z uwagą, co się wewnątrz relacji i we mnie dzieje, powolutku budować w sobie przekonanie o pragnieniu dalszego trwania lub o konieczności zerwania. Prowadzi to, do stanu zawieszenia decyzyjności. Taki stan nie może trwać wiecznie. Jest to zachowanie chyba typowe dla unikającego stylu przywiązania. Z mojego doświadczenia wynika, że na związek z taką osobą „łapią się” zwykle osoby z lękowym stylem przywiązania. I w efekcie nie wiadomo, czy to słowo „związek” nie powinno być tutaj ujęte w nawias. Jest to bowiem ciągły taniec dwojga osób wokół siebie, pełen równoczesnego odpychania i przyciągania. Jak dwa magnesy o tym samym biegunie, które można siłą dopchnąć do siebie, jednak kiedy poluźnimy nacisk natychmiast odskoczą w przeciwnych kierunkach. W związkach, o których piszę, taką siłą może być DECYZJA o byciu razem, budowana często na poczuciu wspólności i zgrania w pewnych sferach (trudne doświadczenia życiowe, wrażliwość na świat, zgranie seksualne, itp.). Jednak to poczucie częściowego dopasowania się, może u osoby DDA wywołać złudzenie dopasowania całkowitego. Decyzję o związku podejmujemy, patrząc tylko na te pozytywy, unikając myślenia o negatywach. Jest to chyba schemat wyniesiony z domu rodzinnego. Dziecko też skupiało swą uwagę na dobrych stronach rodziny, pomijając te niedobre, na które nie miało wpływu. Dziecko z dysfunkcyjnego domu nauczyło się wyłączać myślenie i zamykać oczy na wiele zła, którego doświadczało. DDA zazwyczaj nie wie, co to jest dobry związek, bo nie miał takich wzorców wokół siebie. Dlatego często wystarcza nam przekonanie, że przecież w wielu ważnych sprawach się dogadujemy, czegóż chcieć więcej, idealnie nie będzie. Jednak głos rozsądku (o ile nie jest stłumiony kompulsjami czy nałogami) wciąż przypomina o tym, że jednak w wielu innych poważnych sprawach wewnątrz relacji nie ma zgodności, a to nie pozwala zaangażować się w pełni. Lęk przed „nietrafionym” zaangażowaniem, paraliżuje, prowadzi do bierności, przeczekiwania, dbania o dystans i pozostawienie „otwartej furtki” na ucieczkę. W tym samym czasie osoba o lękowym stylu przywiązania cierpi z powodu zdystansowanej postawy unikowego partnera.
DDA – Święta w domu.
Wpadłem na chwilę do rodziców. Matka wśród garów. Ojciec chodzi i narzeka. Miałem z ojcem przenieść ciężki mebel i oczywiście rozgorzała między nami kłótnia o to, jaką metodą targać ten klamot. Dowiedziałem się paru nieprzyjemnych rzeczy o sobie. Nie pierwszy raz.
Mam tego coraz bardziej dość i już prawie byłem gotów rzucić tę robotę i wracać do siebie. Powiedziałem ojcu, że nie chcę z nim pracować. Zrobię to sam. Postukał się w głowę, chyba dorzucił coś o mojej głupocie. Ciężar był spory, ale wolałem zaryzykować kontuzję niż mieć ojca obok siebie. Pod koniec pracy przyłączył się i nawet przez chwilę zgodnie współdziałaliśmy.
Potem wracałem do siebie. Kiedy szedłem do auta wykrzykiwał za mną jakieś „dobre” rady. Usłyszałem jak matka mówi do ojca:
– To dorosły człowiek, a ty traktujesz go jak dziecko.
– To gorzej niż dziecko – odpowiedział.
Poczułem w środku siebie uderzenie tych słów. Nadal jestem na nie wrażliwy. Burzą moje poczucie wartości. Nadal oczekuję od ojca czegoś innego. Afirmacji. Słów uznania. Wyrazów miłości. To się nie zdarzy.
Nieprzepracowanie tego bólu, niechęć do kontaktowania się z bolesną prawdą (o stosunku ojca do mnie) powoduje, że w różnych sytuacjach życiowych uruchamia mi się takie wlaśnie myślenie o sobie: nawet nie, że jestem dzieckiem, ale, że jestem gorzej niż dziecko.
Ostatnio dopadło mnie to podczas krótkiej wizyty u znajomych przygotowujących się do Świąt. Nowy, duży dom, dzieci, psy, rozgardiasz. Mieli dla mnie mało czasu. Poczułem się jak niechciany kosmita. Niekompatybilny z ich światem i życiem. Natręt z przygnębiającego świata frustracji, smutku i lęku. Kiedy już od nich wracałem uświadomiłem sobie, że „obrazek” ich powodzenia życiowego aktywował we mnie to właśnie uczucie, że jestem w porównaniu z nimi „gorzej niż dziecko”. Trochę zapłakałem w duszy nad sobą. Nad swoją bezsilnością wobec takich reakcji i odczuć. One uniemożliwiają mi szczery kontakt z tymi ludźmi, bo na przeszkodzie stają: zazdrość, zawiść, złość, uraza, wstyd.
Patrzę na siebie ich oczami, a oni mają wzrok mojego ojca.
Po chwili powiedziałem sobie, że mam prawo do takich odczuć. Skoro pojawiają się, to są „w porządku„. Jestem DDA, te uczucia są dla mnie naturalne. Godzę się na to, że przychodzą. Nie odpycham ich. Fajnie, że je zauważam. Kocham siebie z tymi uczuciami. I, uwierzcie, nastrój od razu mi się poprawił.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.