Hej! Jestem tu nowa. Dwa tygodnie temu dotarlo do mnie, ze jestem DDA. Ojciec pil chyba od zawsze. W domu wiecznie awantury o pieniadze, o to, ze nie chce mu sie pracowac… Mama w depresji, ciagle smutna, spracowana… I my, ja i moj brat zamknieci w sobie, dajacy sobie s**c na glowe kazdemu. Ale pewnie wszyscy to znacie z wlasnego doswiadczenia:( Teraz mam 28 lat i juz od siedmiu lat mieszkam z chlopakiem w UK. Mamy cudowna dwuletnia coreczke. A ja nadal czuje sie nikim, nie ma we mnie pozytywnych uczuc, nie chce mi sie wychodzic z domu, nawet z corcia na plac zabaw… Ciagle sie zastanawialam co mi jest, dlaczego zawsze musze byc inna, nie umiem znalezc kontaktu z ludzmi, ta powracajaca depresja i ten strach przed nie wiadomo czym. Teraz chociaz wiem, ze wszystko przez takie dziecinstwo… Jak sie dowiedzialam, ze jestem DDA powiedzialam o tym mojemu chlopakowi i bratu (ktory tymczasowo z nami mieszka) to mi odpalili, ze sobie wkrecam i nic mi nie jest, ze czytam jakies glupoty w necie. Czuje, ze od tego momentu zamknelam sie w sobie jeszcze bardziej:( Z chlopakiem prawie nie rozmawiamy, nie moge patrzec mu w oczy. Czuje, ze sie od siebie oddalamy i zadne z nas nie umie nawiazac kontaktu. Ja sie boje jego reakcji, bo juz nie wiem co on mysli. Z mama gadalam przez telefon, to tez bylo jakos inaczej niz zwykle. Zawsze gadalysmy po 2-3 godziny a teraz nie wiedzialam co mam mowic. Sprawdzalam czy sa tu jakies spotkania dla DDA, grupy wsparcia ale nie ma nic takiego. Czuje sie tak strasznie samotna wiec musialam sie wyzalic… Dzieki jesli ktos przeczyta i pozdrawiam:)
