-
Zwracam się do wszystkich. mogę wam powiedzieć, że to działa (nie będę w tym momencie pisał jak odbierałem siebie i dlaczego, ale powiem, że to myślenie o sobie zmieniło się prawdziwie (już po kilku miesiącach wdrazania) – jeszcze długa droga w odbudowywaniu własnej wartości ale widzę przemianę, jestem życzliwszy dla ludzi (tak czuję) i bardziej otwarty na ludzi.
Od Czego Zależy Poczucie Własnej Wartości i Jak Je Budować
link do fimlu z selfmastery
https://www.youtube.com/watch?v=4OPhkRWya_0
do tego od siebie (w każdym razie to był mój element od zawsze) czyli aktywność fizyczna (przy czym rodzaj aktywności fizycznej jest w dużym stopniu zalezny od sprawności fizycznej i od budowy, bo np. gdybym był otyły, gruby to nie zaczynałbym od biegania, poradziłbym się wtedy trenerów (np. poprzez oglądanie filmów na youtube) z racji ryzyka np. zniszczenia kolan, ścięgien przez co zamiast iść do przodu jeszcze bardziej podciąłbym siebie – w książce Lanzman w szaleństwie marszu mówi by słuchać swojego ciała a nie ignorować poprzez pchanie na siłę a więc zatrzymać się, zrobić przerwę ew. dostosować aktywność)
wczoraj tak sobie robiąc takie małe podsumowanie zauważyłem, że te kilka miesięcy znacznie zmieniło moje myślenie (szczere a nie takie przepychane)
- Zacząłem doceniać, że mam ponad przeciętną sprawność fizyczną i bardzo dobre zdrowie
- Mam inteligencje na poziomie, która bez problemu pozwala mi funkcjonować w społeczności
- Zaczynam zauważać życzliwe mi osoby w okół mnie i sam jestem życzliwszy (otwarłem się na przyjmowanie rad (pomocy), przestałem na wszystkich patrzeć jako ludzi fałszywych i złych przez co otwieram do siebie drogę ludzi mi życzliwych)
- Mam coś cennego a więc wrażliwość ? (dokładniej teraz dowiedziałem się, że zduszałem wrażliwość) ? co w połączeniu z inteligencją za pewne intuicyjnie pozwoliły mi przetrwać w wielu trudnych sytuacjach. i jak sobie teraz tak myślę, ze zakopywałem zduszałem coś co dostałem od urodzenia, coś naprawdę cennego to ? (ok. nie oskarżam siebie o to, że zduszałem swoją wrażliwość poprzez dowalanie innym, ale zrozumienie tego jest dla mnie jak odkrycie dla Kopernika)
- kwestii osobistego wyglądu i budowy nie poruszam, bo to subiektywne i choć nie mam z tym problemu chcę podkreślić już zwracając się do każdego z czytających, że w odbudowaniu poczucia własnej wartości nie to jest najwazniejsze a nawet nei ma znaczenia (znam osoby o bardzo dobrym wyglądzie osobistym a jednocześnie z bardzo niskim poczuciem wartości i odwrtotnie znam wiele osób np. bardzo otyłych o bardzo wysokim poczuciu wartości) ? wiem, że ktoś gdy czyta powie ?łatwo mówić? ? ale spróbuj! sprawdź poprzez budowanie pozostałych aspektów a więc asertywność, prawość, odpowiedzialność, spojrzenie na siebie
- Jest jeszcze długa droga przede mną zwłaszcza w kontekście odpowiedzialności (co prawda umiem wziąć odpowiedzialność za swoje poczynania ale odpowiedzialność to też wiele innych elementów i tutaj trzeba długiej pracy)
- Dalsza praca w poruszonymi tutaj na forum kwestiami a więc dalsze przyglądanie się zachowaniom związanym z DDA, relacją z matką, odkopywaniu i odkrywanie swojej wrażliwości, przyjrzenie się innym elementom (osobistym i zawodowym), dłuższe przebywanie w niewygodnych sytuacjach aby obserwować swoje reakcje, dalsze trenowanie ?słuchania? w rozmowach twarzą w twarz.
- Jestem ?żywy? często spontaniczny w wielu pozytywnych sytuacjach (mimo wielu ograniczeń na poziomie pokazywania emocji) a więc nie będę ?stoikiem? (cokolwiek to znaczy) ale oznacza to tyle, że jestem inny, od osób opanowanych, którym często zazdrościłem (ma to swoje zalety i wady, które akceptuję), ale też nie jestem przez to ani lepszy ani gorszy.
Jednocześnie chcę w tym miejscu podziękować Feniks na zwrócenie uwagi (na nakierowanie) relacji z mamą oraz pomocy w zrozumieniu sprzecznych zachowań, które były efektem wstydu, ukrywania swojej wrażliwości.
Przy tej okazji każdy z nas może wyciągnąć taką lekcję, że nie wszystko jest winą DDA (może być to osobowość, ego itd). Tak samo jak nie w każdej sytuacji to my jesteśmy przyczyną, bo inni ludzie też mają słabości, wady bywają toksyczni. (nie chodzi w tym miejscu o zdjęciu odpowiedzialności ale o umiejętności zaobserwowania przyczyn)
Ja Tobie także dziękuję za pomoc w zrozumieniu kilku rzeczy. Pewnie nawet nie przypuszczasz jak mnie pomogłeś.
Dziękuję 🙂
ps
Jeżeli zdecydujesz się przeczytać książki o wwo i o toksycznych rodzicach, to moja rada, na podstawie własnego doświadczenia i znajomości już treści obu pozycji, zacznij od tej pierwszej. Teraz wiem, że gdybym najpierw trafiła na książkę o WWO a później na tą o toksycznych rodzicach byłoby mi lżej przejść proces leczenia ran.
zmodyfikuję jeszcze punkt 5, bo można by odnieść wrażenie, że gdy napisałem 'nie poruszę’ to tak jak z relacjami z matką (nic nie powiedział a powiedział tak dużo) – nie! pkt 5 brzmi dobrze się czuję w swoim ciele (mam sporo wad, które akceptuję ale i zalet i nie chciałbym iść pod 'nóź’)- natomiast z racji, iż wiem, że dla wielu osób te kwestie (wygląd, sprawność fizyczna, zdrowie) mogą być gigantyczną blokadą to dlatego ten punkt w takiej formie (by nie dawać Wam argumentów do sabotażu siebie) – ale uwierzcie mi albo sami zauważcie jak różni ludzie chodzą po tym świecie i mają mocne osadzenie (zwrócicie uwagę na choćby ś.p. Stephena Hawkinga (choć nie jest moim idolem i autorytetem nikt nie może powiedzieć, że jego poczucie wartości było niskie) – był mocno osadzony i zauważcie, że nikt nie podważa jego argumentów np posiłkując się jego chorobą, wyglądem itd. w moim odczuciu był człowiekiem spełnionym (nie znam jego biografii, ale oglądałem film z jego tezami i stąd takie odczucie)
Uważam, że można zbudować poczucie własnej wartości czy to samemu gdy nie ma przeszkód np. chorobowych, jakiś dużych traum czy przy pomocy specjalistów.
Podam jeszcze inny przykład. Jadąc kiedyś samochodem w wieczornej audycji w radiu (już nie pamiętam na jakiej stacji) dyskutowały Panie, które przepracowały traumy związane z chorobami nowotworowymi. Wyobrażamy sobie wszyscy jakie to jest uderzenie, ale wiecie co te Panie zgodnie mówiły (i to nie na pokaz, nie przez zęby), że choroba dała im siły, bo na wiele spraw spojrzały inaczej przy czym dosłownie mówiąc to nie sama choroba dała (bo najpierw z tego co opowiadały był gigantyczny spadek nastrojów, samooceny, celowości itd) – doszły do takiego zdrowego etapu (umocnienia) dzięki przepracowaniu, zmierzeniu się, odbudowaniu.
Z racji, że podszedłem do tego poważnie chciałbym jeszcze rozłożyć zdanie 'nigdy nie miałem z tym problemu’. Mianowicie chciałbym tutaj poruszyć takie sytuacje z lat szkolnych jak zdjęcia klasowe a później filmy, bo to jest oddzielna jakby kwestia. Zawsze mnie takie coś stresowało, miałem taki lęk ale najczęściej obawiałem się, że zostanę 'rozpoznany (po samym zdjęciu), że jestem synem alkoholika’ – ciężko mi to określić ale to jest tak jakbym miał tabliczkę na czole przez co nie lubiłem takich momentów a ja będąc bardziej dominujący (co też nawiasem mówiąc było moją formą obrony i odwracaniem uwagi) w klasie nie mogłem sobie pozwolić na to by mnie 'rozpoznano’, zwłaszcza, że moja klasa (koleżanki i koledzy) w ogóle nie wiedzieli co się u mnie w domu dzieje
obecnie już tego poczucia nie mam chociaż na poziomie sztywności emocji (nie odczucia w wyglądzie) jeszcze jest blokada.
Muszę? ok. czuję potrzebę lepszej organizacji.
Zaczynam się łapać na tym, że zbyt duża otwartość (w porównaniu do przeszłości) na ludzi co jest związane z kontaktem a więc czasem wzbudza u mnie poczucie straty dla siebie (budzi się egoizm? lub włącza się sabotaż tej nowej sytuacji na zasadzie wewnętrznego głosu – nie masz nawet czasu na przeczytanie książki)
Zastanowiłem się nad tym i faktycznie nie jest za fajnie, że nie mam czasu na przeczytanie książki choćby WW czyli zrobienia czegoś dla siebie co wcześniej robiłem – będąc nieco wycofany – (w kontakcie z ludźmi, ale płytkimi przez co mogłem sobie wchodzić i wychodzić kiedy chciałem) – mogłem sobie np. uciec w ksiązki co wymaga czasu
Zestawiając te dwie kwestie a więc poczucie, że zmiany idą we właściwym kierunku (relacje wymagając odpowiedzialności i czasu) i budzenie się sabotażu (lepiej Ci samemu ze sobą, bo masz czas na to co chcesz i kiedy chcesz) doszedłem do wniosku, że pierwszym krokiem będzie próba lepszej organizacji oraz przegląd spraw ważnych i ważniejszych (w moim mniemaniu)
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.