niedawno byłam w poczekalni u psychologa,siedziała tam dziwczyna,czekała na wizytę u psychiatry.”chodzaca depresja”-pomyślałam.na jej twarzy malował się przera¼liwy smutek,potem pogadałyśmy sobie i okazało się,że rzeczywiście jest w depresji,rozmawiała ze mna,uśmiechała się z grzeczności,ale to był smutny uśmiech,wtedy zdałam sobie sprawę,że ludzie,ktorzy mnie obserwuja,moga to samo pomyśleć o mnie.zastanowiło mnie to,że ludzie nie mowia tego,co czuja,tylko nawiazuja grzeczne rozmowy,podejmuja tematy,ktore wypada podejmować,ja tak często robię,nie informuję o swoich prawdziwych uczuciach.
w towarzystwie często czuję sie wyalienowana.masz rację,?,nauczyłam się w dziecinstwie,że jestem niepotrzebna,przeszkadzajaca i tak mi zostało,w towarzystwie cały czas gnębi mnie poczucie niskiej wartości-inni moga nawijać,a ja conajwyżej słuchać,bo nie mam nic ciekawego do powiedzenia(to moje negatywne myślenie o sobie),ciagle wydaje mi się,że ludzie mnie nie lubia i to myślenie powoduje,że traktuję ich z dystansem,oni z kolei myśla,że ich olewam,błędne koło.
jeszcze o samotności,dlaczego DDA wciaż sa samotni i nieszczęśliwi?moja siostra ma dobrego męża,dziecko,własne mieszkanie,pracę,jest bogata,a wciaż niezadowolona z zycia i wpadajaca w dołki.dlaczego tak jest?
