-
Przeprasza, że milczę, nie reaguję, nie odpisuję. Czytam to co piszecie. Jest to dla mnie ważne. Jest to jeszcze bezpieczna, neutralna przestrzeń, w której jakby co, można oddalić się. Wiecie jak to jest, gdy robi się za blisko… jest to zagrażające. czym bliżej, tym boleśniej. Troszkę zbliżenia, a potem znaczniej więcej oddalenia. Każdy ma swojego „demona”. Moim jest demon samotności, który siedzi obok w fotelu i zaśmiewa się, całkiem dobrze się bawi moim bólem, a przy tym jest nawet przystojny. Pociąga mnie.
Jakoś trudno mi się odnieść do tego co piszecie, nie mogę zebrać myśli. Może sił mi też brak na jakiekolwiek interakcje. W gruncie rzeczy czuję wielki lęk przed kolejnym odrzuceniem. Wielokrotnie doświadczyłam odrzucenia po tym jak zdecydowałam się na odsłonięcie siebie samej, zdjęcie tej maski. Byłam zawodem, nie tym co ktoś sobie wyobraził, czego oczekiwał.
I rozumiem, każdy ma prawo wchodzić w coś, w relację, bądź nie. Jednak zbyt dużo tego było, zbyt to boli, przewyższa moje możliwości radzenia sobie z tym. Jakoś tak pusto, zimno i mogłoby już nie boleć…
Nie wiem co odpisać. Wiem, ze też nie chcę nikogo „skazywać” na siebie. Zresztą ci, którzy nie chcieli mojego towarzystwa zadbali o siebie, oddalili się. Czy realnie, czy wirtualnie. Rozumiem to, nie mam pretensji, ale jednak to boli. Bo od dziecka odbieram od świata, że jest coś ze mną nie tak. Powodów było zbyt wiele.
Ale jednak piszę. No już nie mam gdzie i do kogo. I to też jest takie smutne, takie gorzkie. Mam to wszystko takie poszatkowane, w chaosie, różne części mnie nie mogą się zgodzić i na jedno zdecydować, przy czymś pozostać.
Czy tu jest bezpieczne miejsce? Czy neutralne? Czy neutralność jest szansą na brak bólu i zawiedzenia? Przecież nie musicie tego czytać, a ja nie muszę też odnosić np. do rad. Chyba jednak nie ma neutralności, tylko różne poziomy zbliżenia, lub oddalenia. czyż nie?
Szukałam takiego miejsca, przestrzeni, osoby. Swojego bezpiecznego domu. Nie wyszło mi, nawet w wizualizacjach. Zawsze gdzieś utykam, a inni są obcy, zbyt dalecy. To chyba moja iluzja, moje nierelane wyobrażenie.
Nie mam już skąd czerpać. Starałam się dawać, ale już nie mam z czego. To była metoda , metoda w dawaniu, interesowaniu się innymi, zapewniało to jakiś tam kontakt. W wyczerpaniu chyba stałam sie egoistką, już nic z siebie nie daję. Świat tak mnie postrzega i tym bardziej odrzuca. To w gruncie rzeczy naturalne, że jestem nieprzychylnie odbierana. Bo taka nastawiona na siebie, zamknięta, bez radości. Ogólnie nieprzyjemny obraz. Wiem, rozumiem jak świat odbiera, i w naturalny sposób, to co trudne, ciężkie, omija. Niby to widzę, mogłabym zmienić, nie umiem. To jak wada fabryczna. Co można z tym zrobić? Zresetować system. A może nowe wcielenie??
A z drugiej strony ile można się starać, zmieniać, zasługiwać na miłość i przyjaźń, akceptację? Rok temu np. usłyszałam, że jestem stara, gruba i nieatrakcyjna. I co można z tym zrobić? Odmłodnieć, zrobić operację plastyczną, godziny treningów, diety? I tak jest, nie zaprzeczymy temu, że ktoś podoba się lub nie. Tak mamy, swoje preferencje, nie wmówimy sobie czegoś, jak nam się nie podoba.. Nie ma totalnej akceptacji i altruizmu. A tak naprawdę nawet nie o to chodzi, żeby coś zmienić. Gdzie to coś ludzkie, gdzie sens? Nie wiem gdzie już podążać? Czym bardziej się starałam, tym byłam dalej. To tylko jeden z przykładów, kiedy ni widzę już sensu starania się, kiedy już nawet nie o to chodzi. czy świat jest tak powierzchowny, niestały? Gdzie sens?
Brak nadziei, że mogłoby być inaczej. Nigdy nie czułam się tak samotna, odrzucona, opuszczona. Zresztą sama się już z wszystkiego wycofuję. Już nie wiele mi zostało do totalnej izolacji. Nie powstrzymam już tej autodestrukcji.
Ci, którzy mi zostali stawiają mi warunki, już nie słuchają nie interesują się. Albo będę w dobrych emocjach, albo nie chcą ze mną kontaktu. Chyba nie są w stanie ze mną wytrzymać, bronią już samych siebie. Nie chcę też być ciężarem. Pozostaje mi chyba odejść…. ale gdzie? Czyj jest taka przestrzeń? Nic już nie widzę przed sobą,
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.