Czytając to co napisałaś, zastanawiam się kto w Waszym związku bardziej się boi zerwania. Mam wrażenie, że Ty.
Jak dla mnie jest całkiem normalne, że jak kogoś kochasz, to go wspierasz. Przecież miłość to wspólne podążanie przez życie za rękę. A ty chcesz swojego partnera za coś takiego wysłać na terapię? 🙂
Wiesz jakiś czas temu sama się zastanawiałam, czy to co zaczęłam czuć do mojego Znajomego nie jest właśnie taką chorą potrzebą ratowania, czy wdzięcznością za okazaną mi pomoc. Jednak z czasem doszłam do wniosku, że nie. Rozumiem się z nim, jak z nikim innym wcześniej, mamy podobne spojrzenie na świat i pierwszy raz nie czułam obawy przed otworzeniem się. To co do niego czuję jest związane tylko i wyłącznie z tym jakim jest człowiekiem. Teraz jestem tego pewna.
Wczoraj napisałam, że odpuszczam nie dlatego, że mi nie zależy, bo zależy mi bardzo. Tylko gdyby jemu zależało, to po takim czasie dałby mi do zrozumienia, że on też coś czuje. Myślę, że ze swojej strony pokazałam już wystarczająco, że nie jest mi obojętny. Z jego strony nie było takiego sygnału. Więc nie mam co się łudzić. Nawet jeżeli był kiedyś zraniony, to uważam, że dałam się wystarczająco poznać, żeby mi zacząć ufać i może coś do mnie poczuć. Nie czuję do niego złości, niechęci. Naprawdę chciałabym, żeby był szczęśliwy.
Wiesz moje zdrowienie dało mi coś bardzo cennego. Poczucie własnej godności. Wiem, że jestem warta, żeby mnie kochać taką jaka jestem. Wiem ile mogę dać od siebie. Jeżeli ktoś tego nie zauważa, chociaż to bolesne, mówię trudno. Przecież nikogo nie da się zmusić do kochania nas i nie o to chodzi.
