Odpowiedzi forum utworzone
-
Żyję na ile potrafię, odnajduję nowe pasje, w pewnym zakresie udaje mi się spełniać, ale uważam, że warto o pewnych sprawach rozmawiać. I uważam, że w przypadkach drastycznych albo dotyczących dzieci należy reagować, nawet jeśli prawo do tego nie zmusza. Kwestia relacji między dorosłymi ludźmi wygląda moim zdaniem już nieco inaczej. Ja wezwałem raz policję, bo byłem świadkiem, jak jakiś facet uderzył kobietę na ulicy, wyraziłem gotowość złożenia zeznań, gdyby chciała go skarżyć, ale najwyraźniej nie chciała. Cóż, jej życie.
Ja w gorszych chwilach zaglądam na forum prawne i sprawdzam, czy ktoś nie zadaje pytań związanych z tą tematyką. Naprodukowałem się tam trochę odpowiedzi, w których zachęcałem ludzi, żeby to zgłaszali i się bronili. Podpowiadałem jak to zrobić. Sprawców zachęcałem, żeby zdążyli pomóc sobie na czas, zanim dotkną ich konsekwencje prawne albo rodzina ich znienawidzi. Zawsze zgłaszam żebrzące dzieci albo ludzi żebrzących razem z małymi dziećmi, żeby służby wniknęły w ich sytuację. Uważam, że w dzisiejszych czasach, kiedy tyle się trąbi o przemocy i są takie możliwości uzyskania wsparcia, czy to w programach dla sprawców, u zwykłego psychoterapeuty czy nawet w jakimś telefonie zaufania, trudno o szukanie wymówek. No ale taka specyfika pewnych typów osobowości, że bardzo często wiedzą lepiej albo mają innych gdzieś.
Ja nie mam potrzeby nikogo niszczyć, ale potrafię bardzo twardo postawić granicę, co dla drugiej strony może czasami być nieprzyjemne, szczególnie jeśli ma nieadekwatne oczekiwania czy skłonność do pogrywania, ale od takich relacji stronię.
Spokojnie, ale zdecydowanie konfrontuję to, co uważam za nie do przyjęcia. Od razu, na gorąco, na każdym etapie znajomości. Jak coś idzie wprost, to odpowiadam wprost. Jak jakaś aluzyjka, to ją obnażam. Jak zostałem napadnięty na ulicy, to w ruch poszły pięści – udało mi się wybronić i uciec. Jak pewni ludzie grozili mi na ulicy, to się potem tłumaczyli na policji i zaraz zgrzecznieli. Jak ktoś regularnie próbuje mi wejść na głowę, to się stawiam, odsuwam, a w ostateczności zrywam relację.
Po latach domowego piekiełka nie wyobrażam sobie tolerowania znęcania się, kłamstw, świństw, zdrad, nałogów czy innej destrukcji w związku. Wolę pozostać sam niż się pakować w coś takiego. Mam przyjaciół, znajomych, z częścią rodziny w różnym zakresie da się dogadać. Cierpię raczej na brak czasu niż na brak pomysłów i pustkę.
Diagnoza psychologiczna to bardzo trudna sprawa, a w obrębie wyodrębnionych typów osobowości bogactwo objawów i sposobów funkcjonowania jest bardzo duże.
Wydaje mi się, że korzystniejsze byłoby przyjrzenie się zagrywkom stosowanym przez drugą stronę, własnemu w nich udziałowi i temu, czy są w porządku lub mi odpowiadają.
