Odpowiedzi forum utworzone
-
AutorWpisy
-
w odpowiedzi na: Głód uwagi #479311
Oczywiście że przerwałam. Ja nie umiem do końca przeprowadzać swoich planów. Poczuje się lepiej i przerywam.
w odpowiedzi na: Głód uwagi #479304No tyle lat tu Jestem. Wchodzę fakt rzadko .Jak coś się ze mna dzieje złego. Tyle czasu się oszukiwalam że dam sobie sama radę. Dopiero choroba mamy uzmysłowila mi że nie dam. Człowiek to glupi jest że wstydzi się prosić o pomoc.
w odpowiedzi na: Głód uwagi #479296Bardziej się boję tego że czytając wasze posty czuje się lepiej, bo widzę że Macie takie same problemy jak ja. Zawsze jak miałam kryzys, jak tu weszłam to pomagało mi to. I boję się tego że zrezygnuje z terapii czego nie chce. Z drugiej strony mam terapie tylko 1 raz w tygodniu, trochę dla mnie teraz to za mało i potrzebuje wiecej wsparcia od osób trzecich. Wy mi to dajecie. W domu nie mam z kim tak pogadać jak z Wami, nawet jak się nie znamy, jest mi lepiej z tym że nie jestem sama z tymi problemami. A może to jest to że chce zrzucić swoją problemy na kogoś innego, nie męczyć się sama z nimi.
w odpowiedzi na: Głód uwagi #479293Ona.ddd jakie to znajome jest, zazdrośc nawet o osoby których się nie zna, no ale którym się zwierza ze swoich sekretów, Ja w dzieciństwie miałam problem z zawieraniem znajomości. Też jak miałam jedną koleżankę to uwieszałam jej się a jak nie daj Boże ktoś przyszedł to byłam zazdrosna że mi ją zabierze. Hmmmm może dlatego mam problem z partnerem, nie jestem zazdrosna np. o kobiety o to że mnie zdradzi ale o jego kolegów. Irytuje mnie to że zamiast spędzać czas ze mną on wychodzi gdzieś z kolega. Może to syndrom jedynaczki bo tak sobie tłumaczyłam.
Ja mam jeszcze jeden dylemat, jestem na tym forum parę lat, wchodzę kiedy mam kryzys. I właśnie nie wiem czy dobrze robię. Zaczęłam znów terapię po raz 3 , chcę na nią chodzić, bo chce zrobić ze swoim życiem porządek i nie wiem czy bycie tu mi pomaga, nie umiem tego sprecyzować nie wiem czy mnie zrozumiecie. Wiem że mamy podobne problemy, wiem że nie raz fajnie radzicie ale zastanawiam się co na to by powiedziała terapeutka. Czy jej droga prowadzenia ze mną terapii jest zgodna z tym forum. Trochę lepiej się czuje psychicznie w ostatnich dniach i nie wiem czy nie pomaga mi czytanie postów na forum a nie chce aby moja terapeutka poczuła się hmmm ,,zdradzona” ?
Wow Fenix szacun, nie wyobrażam sobie że mogłabym tak kiedyś napisać, znaczy w tym pozytywnym sensie. Że to ja jestem na pierwszym miejscu czy planie. Moje gratulacje
w odpowiedzi na: Głód uwagi #479273Ciężkie pytanie zadałeś. Z jednej strony bym chciała być tym dzieckiem ale co to mi da tak sobie myślę ? Uzależnie się od następnej osoby. Pierwszą jest mama a nie chce Z partnera chyba robić opiekuna. Bo chyba związek na tym nie polega. Z drugiej strony by wrócił ten spokój wewnątrzy. Ale Ja wiem na ile? Błędne koło chyba. A takie tylko znam. Nie wiem co to normalny związek takiego W domu nie widziałam. Co do pytania co by partner zrobił . Pewnie by był opiekunem ale ile czasu by tak wytrzymał ? A co potem.?
w odpowiedzi na: Głód uwagi #479269Wiesz Ona.ddd moja terapeutka powiedziała że próbuje z partnera zrobić opiekuna. ma rację. Ale ja tego potrzebuje. Chodź wiem że to tak nie powinno być bo On nie jest moim rodzicem tylko partnerem. Potrzebuje teraz aby ktoś mnie przytulił, abym poczuła się bezpieczna, ale nie mogę udawać małego dziecka które się boi
w odpowiedzi na: Głód uwagi #479267Ona.ddd ile ja już takich rozmów przeprowadziłam, ile ja razy tłumaczyłam racje mojemu partnerowi w głowie a jak przychodziło do konfrontacji toooo….. on mnie zaginał, bo ja przeciez inaczej ustawiłam ta rozmowę. Raz jedynie raz w zyciu poprowadziłam rozmowę tak jak chciałam i byłam w szoku, że poszło jak ja chciałam. Ale to było 1 raz na milion. Tez jak ty nie mam koleżanek, znaczy tłumaczę sobie że mają dzici mężów, nie mają czasu. Zawsze czekam na zaproszenie od nich, nauczono mnie abym się nie narzucała i się nie narzucam. I jestem sama ze sobą.
w odpowiedzi na: Głód uwagi #479265Widzicie a ja w tej sytuacji wyzywam się na partnerze, odsuwam go od siebie,moją złość, frustrację za to że mama jest chora wyrzucam na niego. Kiedyś tak robiłam z mamą, to na niej skupiały się moje emocje,jak coś mi nie szło albo było mi źle. Teraz przerzucam to na niego, nawet nie chce mi się z nim gadać. Jest mi źle ale co on jest temu winien ? Ciekawa jestem czy ja bym chciała być tak kiedyś potraktowana, jak ja traktuje jego. Ale nie umiem się przełamać i być dla niego taka jak byłam dotychczas.
w odpowiedzi na: Głód uwagi #479252Terapeutka też mi powoli to uświadamia. Bo pepowiny nie odcięłam jeszcze I najgorsze jest że nie chce jej odciąć. Trochę to dziwne. U mamy zdiagnozowali raka. A Ja U siebie też ,,chorobę,, I wiem że musimy obie walczyć. Dzięki za wysłuchanie mnie. Mam dziś kryzys. A terapię mam dopiero we wtorek. Boję się nie tylko O mamę ale też o siebie. O swoją przyszłość. I dlatego walczę
-
AutorWpisy
