Malpka – na spotkanie na jerzmanowskiego udało mi się dostać pratycznie z dnia na dzień – okazało się, że zwolnił się akurat termin, wiec słysząc o terminach wrześniowych absolutnie się nie zastanawiałam:)
Kolejne etapy diagnostyczne są umawiane w odstępach około tygodniowych – jednym minusem jest to, że ciężko z godzinami popołudniowymi,no ale nikt nie mówił, że będzie lekko:)
Co do mojego pesymizmu, że nie zakwalifikuję się na terapię – osoba z ośrodka uprzedziła, że mimo iż wstępna diagnoza to dda, nie musi to oznaczać, że terapia będzie prowadzona własnie u nich, powiedziano mi ,że czasem zalecają np. spotkania u psychologa prywatnie – trochę mnie to przeraża, bo z tego co się orientowałam to po pierwsze koszty są dosyć znaczne a po drugie chciałabym mieć mimo wszystko do czynienia z osobami, które są profesjonalnie ukierunkowane do pracy z syndromem dda.
Pierwsze spotkanie na jerzmanowskiego pozwoliło mi sie wkoncu otworzyć, rozmowa w sama w sobie była juz dla mnie bardzo pozytywnym doświadczeniem, dlatego wiem, że warto poczekać na terapię. Mimo wszystko jednak szukam jakiś alternatyw do czasu jej rozpoczęcia – nie jest to kwestia niecierpliwości – po prostu jestem teraz na tak podłym etapie życia, że potrzebuję wsparcia, rozmowy z osobą, która będzie w stanie mnie wysłuchać, doradzić jak zacząć pracować nad sobą aby w końcu przerwać to błędne koło porażek z którego zbudowane jest moje obecne życie. Póki jeszcze nie jest za póżno, póki jeszcze mam o co walczyć.
Jeżeli jest ktoś, kto ma za sobą terapię, kto mi na chwilę obecną podpowie jak sobie ze sobą radzić do czasu rozpoczęcia terapii, będę bardzo wdzięczna.
