kasiulek1125 zapisz:
„Dlaczego tak czujesz? co Cie tak przybiło? opowiedz”
Bo mam dość już takiego życie, w którym tylko myślę o tym co u rodziców i czy jest gorzej czy lepiej i jeśli jest lepiej to kiedy będzie znowu gorzej…nie mogę znieść już tego napięcia…tego chorego poczucia odpowiedzialności za nich…Wczoraj mama powiedziała ojcu, że się wyprowadza – bardzo bałam się tego momentu, czułam, że będzie źle…w nocy podobno krzyczałam, mówiłam przez sen…No i faktycznie jest źle…dzisiaj rano miałam tel. od mamy, że tato chce ze mną rozmawiać, że jest bardzo zdenerwowany – wiem co to znaczy, przerabiałam to nie raz i tym razem pękłam, poryczałam się jak dziecko…jak wtedy, gdy z nimi mieszkałam i oni kłócili się, a ja ryczałam w poduszkę i zagryzałam wargi, żeby nie było słychać…Cały czas ryczę i nie mogę się uspokoić…
Przez to, że ojciec pije i że rodzice nie potrafią się od "zawsze’ dogadać w najprostszej sprawie, a ja zawsze pełniłam rolę "bohatera", wciąż nie potrafię zająć się swoim życiem. Od 10 m-cy chodzę na terapię i mam wrażenie, że jest ze mną coraz gorzej. Nie potrafię się otworzyć, okazać emocji, powiedzieć co we mnie siedzi, wywalić to co na swój temat myślę – a nie są to rzeczy przyjemne, bo ja po prostu tylko czuję do siebie tylko nienawiść i pogardę…, że jestem taka słaba, że nie daję rady ich zostawić samym sobie i żyć swoim życiem… Wszystko w swoim życiu zawalam.
Mam dość, naprawdę chcę umrzeć… ale nie bój się nie zrobię tego, bo mam męża, który mnie kocha i nie mogę mu tego zrobić. Nie chcę mu sprawiać bólu tak jak oni mi cały czas sprawiają. Chcę w końcu przerwać ten krąg cierpienia…tylko nie wiem jak…
