dziwnie spokojna, jakby odporna na to co się wczoraj wydarzyło, jakby tej rozmowy nie było. a za razem w głębi serca poddenerwowana, przerażona. znowu ten dziwny niepoj, jak byl a zarazem go nie było. wlasciwie jest wszystko ok, nic sie nie zmieniło, a jednak cos sie zmieniło. co teraz bedzie? i jakiś dziwny głos mówiący- będzie dobrze, to nie koniec świata.
chę być silna, nie chcę czuc tego lęku. tyle razy go przezywalam i zawsze jakoś się udawało. czy uda się i tym razem?
zaakceptować to na co nie mam wpływu? staram się, chcę swoją energie skupić na czymś innym. nie myslec o nim. nie walczyć. juz nie chce walczyć w swoim życiu, chyba że o siebie, o swoje dziecko. szukam spokoju, szukam ukojenia, które poajawia sie i znika. miesza z lękiem, ale nie ze smutkiem. nie jestem smutna. nie jest mi zal, boje sie tylko przyszłości. nie chce wspominać nie chce nie mogę myśleć o tym co było dobre. wspomienia budzą smutek, ja nie chce juz być smutna!
