Terapia jest chyba jedynym rozwiązaniem,ale nie chce Go zmuszać, bo absolutnie nie na tym to powinno polegać.
Słyszę w tym coś, co mnie niepokoi i budzi moją dużą nieufność.
Mnie się wydaje że nie chodzi o to czego „nie powinno się robić”, tylko że nie da się kogoś dorosłego zmusić do czegoś, czego nie chce. Pójście na terapię tylko ułatwia podjęcie zmian, ale nadal tylko jeśli ktoś faktycznie chce coś zmienić i tylko szuka wsparcia w tym. Moja terapia nie zmieniła mnie sama, to ja wybierałem co chcę dotykać, a czego nie. W dodatku wcale nie jest powiedziane co się zmieni – mnie terapia pomogła w zakończeniu związku, bo zacząłem bardziej dbać o swoje potrzeby, a nie jeszcze lepiej spełniać oczekiwania mojej dziewczyny.
Pytanie też dla kogo ma być rozwiązaniem – dla niego czy dla ciebie? Z tego co opisujesz rozumiem że liczysz na to, że jak on pójdzie na terapię, to załatwi twój problem. Ja właśnie to wyniosłem z domu – jak załatwiać swoje problemy cudzymi rękami i widzę jakie szkody mi to przynosi. Jeśli nawet ktoś w taki układ wchodzi, to ja nie mam poczucia wpływu na swoje życie, a jak nie wchodzi, to jestem nieszczęśliwy i bardzo długo czekam, gdy mógłbym sam coś dla siebie zrobić.
Potrzeba mi bratniej duszy, kogos kto bedzie o mnie dbał,kogos kto poświęci mi czas i uwage, bedzie ze mna rozmawiał. Taki jest moj maz, wedy gdy nie jest zdołowany lub zly. Niestety ostatnio coraz rzadziej.
Nikt z mojego bliskiego otoczenia,nie wie o problemach z jakimi się zmagamy. Nie chce dodawać zmartwień moim rodzicom, ponieważ mysle,ze wywołałoby to niepotrzebne nieporozumienia, zmartwienia, a dodatkowo moj maz byłby zly i martwiłby sie jak wyglada w oczach tesciow. Nie wiem jak moge pomoc mojemu mezowi.
No właśnie – piszesz, jak tobie jest bardzo ciężko (i ja ci wierzę), ale na koniec zastanawiasz się jak pomóc mężowi, a nie sobie. No to w końcu czyj problem chcesz rozwiązać i jakim sposobem?
Niepokoi mnie też to, że nikt nie wie o waszych problemach. To też jest charakterystyczny sposób załatwiania problemów w rodzinie dysfunkcyjnej. To, że on milczy to jest dla ciebie problem, ale to, że ty sama milczysz, chociaż potrzebujesz rozmowy, tylko usprawiedliwiasz. Słyszę, że skupiasz się na tym co mąż powinien zrobić, chociaż on nie chce, a nie próbujesz zrobić tego, co naprawdę możesz zrobić sama.
To, że mąż martwi się o swój wizerunek w oczach teściów, to jego zmartwienie, ale niepokoi mnie, że w imię utrzymywania tego wizerunku ty także gotowa jesteś nic nie zmieniać, choć jak rozumiem twoja potrzeba jest taka, żeby rozmawiać jak jest naprawdę. Jego potrzeby stawiasz wyżej od swoich i to jest twoja decyzja, a nie jego. On także nie jest w stanie cię powstrzymać, jeśli ty się zdecydujesz z kimś porozmawiać o swoich uczuciach. I nie ma znaczenia czy pójdzie na terapię czy nie – to jest zawsze twoja własna decyzja.
