-
W mantrze hazardu byłem w wieku po szkole średniej i okresie studenckim. Straciłem kilka najlepszych swoich lat na to, bo jeszcze pòźniej długie lata prostowałem. Tak wyrwałem się, bo choć podobno hazardzistą czy innym nałogowcem jest człowiek do końca życia to miałem już w swoim życiu kilka testòw tzw. trudnych momentòw w ktòrych ani jako rozwiązanie nie wybrałem powrotu do hazardu ale też nie brałem takiego rozwiązania pod uwagę.
Mam kilka obrazòw z tamtego okresu. Upokorzenie, kłamstwa, manipulacje i przede wszystkim taka wizja, że tylko droga odegrania jest jedyną szansą. Wizja zakończenia to była jakaś niewyobrażalną porażka. A jak pòźniej się okazało to właśnie droga zakończenia była tą najszybszą i najwłaściwszą.
Tak naprawdę gdy chodzi o nie uciekanie w kompulsywne zachowania dopiero spotkanie się z duchowością i praca z psychologiem przekłada się na efekty ròwniez w wymiarze zawodowym. Głòwnie większy spokòj, rozumienie swoich zachowań, wytrwałość, nie uciekanie od sytuacji problematycznych (to szczegòlnie podkreślam, bo nieumiejętność mierzenia się z problemami poprzez ich unikanie a w konsekwencji nawarstwianie przez długi czas z dzisiejszej perspektywy było największym ciężarem i podcinaniem przez samego siebie).
Mimo, że zdobyłem wykształcenie nie potrafiłem rozwiązywać problematycznych sytuacji i brać odpowiedzialności. ( wezwanie do zapłaty? mandat?chyba są chorzy i do szafy i nawarstwiało się- nie umiem dziś tego wytłumaczyć skąd takie podejście, takie destrukcyjne podejście, ucieczką przed konfrontacją)
Dziś potrafię pòjść powalczyć, poszukać rozwiązań, wynegocjować, schować wstyd i ego do kieszeni. To takie oczywiste z dzisiejszej oerspektywy, ale robiłem zupełnie odwrotnie, na odmrożenie sobie uszu. I wiem z opowiadania niedawno młodego chłopaka, że osoby z dda tak mają, bo akurat opowiadał o swoim bracie, ktòry przez nie skonfrontowanie wpakował się w problemy na kilkadziesiąt tys. A wystarczyło zareagować, zmierzyć się.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.