Przyznam się, że kierunek w jaki potoczyła się niniejsza dyskusja mocno mnie zaskoczył. :ohmy:
Może byłem nieprecyzyjny, może nie wyraziłem się jasno.
Jasne – nie w tym rzecz, żeby się licytować kto ile ma lat, komu jest trudniej, i kto kiedy przejrzał na oczy.
[u]Mój post był raczej przestrogą przed tym do czego pewne zachowania prowadzą.[/u]
Myślę, że dobrze się uczyć na błędach innych (w tym wypadku moich), i nie widzę w tym niczego zdrożnego, wręcz przeciwnie.
Skierowany do tych (jeśli są tu tacy) którzy dryfują, unikają życia i kurczowo trzymają się myślenia magicznego, że ich życie się zmieni, tak samo z siebie, w sposób cudowny, bez próby kontaktu z sytuacjami, które są dla nas trudne. Ja w ten sposób "przespałem" kawał swojego życia.
Dałem przykład z własnego doświadczenia, czym kończy się, lub czym może się skończyć ta droga.
To taki mój list do siebie, sprzed 10 lat.
A "zazdrość" w tytule, jest oczywiście pewnego rodzaju literacką przesadą, lub (po namyśle) rodzajem melancholijnej zadumy;)
Dziękuję wszystkim za cenne, empatyczne (lub nie) rady, ale zaiste nie szukałem ich. Nie w tym poście. Z pozdrowieniami 🙂
Edytowany przez: Kłos, w: 2007/08/23 11:02
