Ja dodatkowo boję się sytuacji, kiedy zostanę naprawdę sam, zdany wyłącznie na siebie, to znaczy, mówiąc brutalnie, kiedy odejdą lub zniedołężnieją rodzice. Mimo, że mieszkam i utrzymuję się sam, i jestem zupełnie niezależny, boję się tej sytuacji bardzo; teraz mam poczucie takiej tymczasowości, prowizorki tego mojego samodzielnego życia. Odkąd poszedłem na swoje, mam cały czas wrażenie, że udaję dorosłego, i cała ta zabawa napawa mnie sporym lękiem. W tyle głowy mam, że to moje radzenie sobie, wisi na włosku. Boje się, kiedy zostanę naprawdę, fizycznie sam. Przeraża mnie myśl o tym. Wiem, fakty temu przeczą, ale mam poczucie, że sobie nie poradzę. Cały czas walczę z myślą, że chciałbym żeby stanął czas, żeby wróciło to co stare, znajome, bezpieczne. Zazdroszczę innym tego parcia do przodu, że chcą się rozwijać, że czują naturalną potrzebę rozwoju. Ja ciągle jestem chłopcem, tylko moje ciało podlega upływowi czasu…
