Właśnie uzmysłowiłam sobie, że mam prawie wszystkie te materialne rzeczy, które miały uczynić mnie lepszym, szczęśliwszym człowiekiem.. dałam się zapędzić w chory róg pożądania rzeczy. I nie jestem szczęśliwa.
To znaczy jestem, czasami, a czasami nie. Brakuje w moim życiu KOGOŚ, wiem, że bla bla ludzie nas nie mogą uszczęśliwiać, ale czasem fajnie byłoby mieć jakieś mocne ramię, które spojrzy na całą sytuację chłodnym wzrokiem. Jestem młoda a chciałabym już mieć wszystko; szczęście,męża, dzieci, ułożone życie zawodowe, piękny dom … i co gorsza czuję się winna, że tego nie mam, chociaż ledwo wychyliłam głowę zza burty szkoły.
Zdałam maturę i znalazłam się w potrzasku. CO DALEJ? I łatwo powiedzieć, że wystarczy zrobić po prostu jakiś krok, może nawet próbowałam już stąpać po tym niepewnym gruncie i nagle BACH. Wypadek. 10 dni temu miałam wypadk, w którym miałam nieopisaną ilość szczęścia. I chociaż nic nie pamiętam z chwili zdarzenia,nabycia paru zadrapań, lekko wygolonej głowy i paru szwów jestem cała i stosunkowo zdrowa.
Życie to kalejdoskop. Los uświadamia mi to ostatnio coraz częściej, że nie wszystko można zaplanować, przewidzieć i to mnie przeraża. A to wszystko nazywam życiem.
