-
Ta część pracy, to mój stan wyjściowy. To opis mojego najbardziej zagubionego i niekochanego „ja” w jego czystej (100% zagubionej i niekochanej) postaci. Ono wciąż we mnie jest, ale już rozchwiane, naruszone, nadszarpnięte. Opuszczam ten stan. Dzięki pracy wykonanej w ostatnich latach.
Trudność w akceptacji własnych niedoskonałości wiąże się także z dwoma zagadnieniami: toksycznym wstydem i perfekcjonizmem.
TOKSYCZNY WSTYD
odczuwany jest jako „wszechogarniające poczucie własnej niedoskonałości, ułomności”. John Bradshaw twierdzi wręcz, że u podstaw toksycznego wstydu tkwi lęk przed zdemaskowaniem się we własnych oczach. Gardzący swoim „ja” człowiek żyje w lęku, że „wszystko się wyda”. Co niby? Jego niedoskonałość!”. (cytat z artykułu internetowego)
PERFEKCJONIZM
Zrobiłem sobie ankietę nieprzydatnych zasad i przekonań. Wyszło mi, że moim głównym problemem jest strach przed porażką i kontrola (zaznaczyłem twierdząco wszystkie odpowiedzi).
Wypisałem moje perfekcjonistyczne standardy (wybór):
1. Nie mogę popełnić ani jednego błędu ortograficznego lub gramatycznego w pisanych tekstach, również w smsach.
2. Mężczyzna powinien być sprawny i silny fizycznie.
3. Decyzję o małżeństwie można podjąć dopiero wtedy, gdy nie ma już żadnych konfliktów, rozbieżności lub punktów spornych w związku.
4. Choć żadne znane mi małżeństwo nie jest idealne, to moje musi być właśnie takie.
8. Przed kontaktem z ludźmi zawsze muszę zadbać o wygląd.
9. Rodzicem można zostać dopiero wtedy, gdy już rozwiąże się wszystkie osobiste problemy (zwł. psychiczne) i zyska się całkowite przekonanie co do słuszności tego kroku.
10. Wszyscy powinni mnie lubić, traktować życzliwie i z szacunkiem.
11. Moje zadania/prace muszę wykonać idealnie. Dlatego mogę przystąpić do nich dopiero wtedy, kiedy będę w szczytowej formie (fizycznej, psychicznej i intelektualnej). Czekając na przypływ tej formy, odsuwam realizację zadania w nieskończoność (prokrastynacja).
12. Mogę podjąć decyzję dopiero wtedy, gdy już przeanalizuję wszystkie jej skutki i konsekwencje (co powoduje odsuwanie decyzji w czasie aż do jej zaniechania).
13. Powinienem zwracać ludziom uwagę na niepoprawności językowe.
14. Muszę najważniejsze zadania w moich projektach wykonywać samodzielnie, bo nikomu nie mogę wystarczająco zaufać.
15. Muszę zawsze sprawiać wrażenie, że radzę sobie z własnym życiem i panuję nad nim.Nieprzydatne zasady i przekonania – ankieta (źródło: www)
Stawianie wyśrubowanych standardów
□ Robienie czegoś dobrze nie wystarcza, muszę to robić lepiej.
□ Skoro nie potrafię podołać wysokim standardom, jestem po prostu leniwy i bezużyteczny.
□ Utrata tych 5 kg to mało. Muszę schudnąć do mniejszego rozmiaru.Myślenie „wszystko albo nic”
□ Jeśli moja praca naukowa nie uzyska wyróżnienia, nie ma sensu bym robił doktorat.
□ Moja praca nigdy nie jest wystarczająco dobra.
□ Jest dobry i zły sposób robienia pewnych rzeczy.
□ Jeśli zjem nawet mały kawałeczek czekolady, to cała moja dieta zostanie zaprzepaszczona.Strach przed porażką
□ Muszę robić wszystko perfekcyjnie.
□ Nie mogę zawieść.
□ Inni nie mogą o mnie myśleć źle.
□ Jeśli popełnię błąd, zostanę odtrącony.Muszę, powinienem…
□ Muszę być perfekcyjny, inaczej inni zauważą, jaki naprawdę jestem.
□ Nigdy nie powinienem jeść przed południem.
□ Gdy sprzątam dom, powinienem zawsze czyścić dokładnie każdy pokój.Ciągłe sprawdzanie
□ Muszę wielokrotnie sprawdzać swoją pracę zanim ją komukolwiek przedstawię.
□ Muszę wielokrotnie w ciągu dnia się ważyć, żeby sprawdzać, czy nie nabieram na wadzę.Samokontrola
□ Muszę cały czas pracować, inaczej stanę się śmierdzącym leniem.
□ Aby zasłużyć na nagrodę, muszę pracować bardzo ciężko.Kontrola
□ Muszę wiedzieć, co się zdarzy.
□ Muszę być przygotowany na możliwe skutki.
□ Nie mogę nikomu powierzać zadań w obawie przed ich niewłaściwym wykonaniem.Nie jestem pewien, czy chciałbym tak dużo pisać o mojej rodzinie. Z jednej strony czuję, że jestem już na trochę dalszym etapie niż rozplątywanie podstawowych rodzinnych układów. Z drugiej obawiam się o zbytnie zaangażowanie drugiej osoby w kwestie mojego zdrowienia. W pytaniach wyczuwam żywe zainteresowanie, ale też jakiś rys „ratowniczy” lub „opiekuńczy”, nie zdziwiłbym się gdybyś miała zawód związany z pomaganiem ludziom lub kształceniem czy opieką nad nimi. Być może czasem trzeba Cię chronić przed Twoją wrażliwością;))
Co do moich prac, to są one rodzajem „rachunku sumienia” w ramach określonej wady charakteru. Odczytuję je przed kolegami, oni zadają pytania lub dają tzw. zwroty i dopiero w tej interakcji jakby spełnia się cel pracy. Dzielę się na forum „próbkami” materiału, bo czasem zwroty od innych osób też są bardzo cenne, jak np. od Ciebie. Nie ma ścisłych wniosków lub jasnych konkluzji, raczej coś w rodzaju rozgrzebania tematu i wyzwolenia emocji. Mam nadzieję, że trochę mnie to ustawi pod kątem przyszłej terapii, będzie mi łatwiej mówić. Poza tym to taka pogłębiona praca w Programie 12 Kroków.
Co do picia ojca, trudno mi teraz oceniać. Myślę, że popija, ale nie będąc w domu zbyt często, a i wtedy najwyżej na jeden nocleg, nie mam pełnego wglądu. Na pewno lubi zasiąść wieczorem lub nocą w fotelu ze szklaneczką. Ile ich wypija dokładnie nie wiem. Bywając tam, widzę jednak, że u niego w barku alkohol dość często się zmienia. Czasem widzę, że późną nocą jest wyraźnie podchmielony, potrafi wtedy wielokrotnie powtarzać te same kwestie czy pytania. Nie pamięta, że już to mówił. Kiedy tak się zapętla w mowie bardzo mi się przypomina dzieciństwo i mimo mojego wieku czuję, że sztywnieję z odrazy i niepokoju. To odruch bezwarunkowy.
Dywagacje przyjmuję z wdzięcznością:)
Na zdrowym poziomie chciałbym osiągnąć przekonanie, że jestem „wystarczająco dobry” – w sensie pełnej samoakceptacji. Słowo „perfekcyjny” przeraża mnie. Jakoś nie jestem pewien, czy świat pchają do przodu perfekcjoniści – rozumiani, jako osoby, którym dążenie do doskonałości utrudnia szczęśliwe życie. Z pewnością dokądś go pchają.
Jak słyszę o tych o tych „chirurgach” (rozumianych jako synonim wszelkiej klasy specjalistów), to zaraz mam chęć dyskredytować. Często zastanawiam się, jak wpływa na szeroko rozumianą JAKOŚĆ operacji, perfekcjonistyczne podejście jej wykonawcy, jeśli jest on równocześnie np. toksycznym współpracownikiem, alkoholikiem, przemocowcem, narkomanem, pedofilem, czy kim tam jeszcze. Chodzi mi o takie holistyczne spojrzenie z zewnątrz. Bez skupienia się na wycinku rzeczywistości, jakim jest pole operacyjne. Czy ludzie „źli” mogą tworzyć dobro? Czy ludzie „dobrzy” mogą tworzyć zło?
Poza tym na dźwięk słowa „specjalista”, a jeszcze nie daj Boże „perfekcyjny”, moje poczucie wartości zaczyna się nerwowo wiercić, bo w głębi serca chciałbym być za takiego uważany, ale niestety daleko mi do tego miana. Wtedy właśnie uciekam w złudne przekonanie, że ja już lepiej sobie pozostanę skromnym i cichym „dobrym człowiekiem”, a ci wszyscy perfekcyjni specjaliści na pewno nigdy takimi nie będą – bo im ich perfekcjonizm i specjalizacja w tym przeszkodzą. Jest to sposób na wzmacnianie „szacunku” do siebie samego, poprzez windowanie się ponad drugą osobę, o czym już kiedyś pisałem. Nie mogąc prześcignąć specjalistów w wielu kategoriach, zawsze mogę ich pokonać moim „ogólnym światopoglądem” i w ten sposób „wyjść na swoje”.
I dobrze rozpoznajesz tu wpływ postaci ojca. Na zewnątrz starał się uchodzić za takiego właśnie „specjalistę”, ale ja poznałem go od środka, od tej skrywanej przed światem strony i zbudowałem sobie (na własnej skórze) przekonanie, że tylko ta strona człowieka się liczy. Zarazem dobrze widzę, jak mnie to upośledza w postrzeganiu świata zewnętrznego. Sukces w tym świecie staje się dla mnie niemalże dowodem na to, że człowiek, który go osiągnął, ukrywa w sobie śmierdzące bagno dysfunkcji.
Chyba masz rację, ze to można rozwiązać tylko na poziomie małego Jakubka.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.